3 ديدگاه

1. دوست محمد گفت:

   اردیبهشت ۱۰, ۱۳۹۲ در ۸:۱۲ ق.ظ

   پدرت تو را محمد، همنام رسول خدا نامید تا حمد خدا گویی و با اکسیر لبخند و مهربانی و کیمیای تزکیت، ردای خلیفگی بر تن نموده و ندای انسانیت سر داده و اشرف مخلوقات گردی!

   و تو چه زود کوله بارت بر بستی و هوس سفر نمودی؟! هیچ می دانی نبودنت چه سخت بر کنج خیالم می نشیند؟ هرگز رفتنت را باورم نمی آید! آخر تو بگو زین پس با خاطراتت چه کند این دل ویران من؟

   بغض بی تو بودن سخت گلویم را می فشارد. سینه ام شرحه شرحه، دلم بسیار گرفته است. در بهار شکفتن و رویش بنفشه در کوهساران، آنگاه که صدای عندلیبان با آخرین لالایی حزن انگیز مادرت عجین گشت، بند بند استخوانم از هم گسست.در آن هنگام بود که سینه تنگم شراره آتش شد و از چشمانم سیلی از جیحون باریدن گرفت و گونه هایم را آبیاری نمود تا حس بودنت در دلم جوانه زند.

   با چشم هایی که جوشش دمادم اشک تارش نموده بود تو را بر روی دستانمان دیدم که بال می گشودی و سوی حضرت دادار پر می کشیدی. و چه نسیم نرم و مهربانی وزیدن گرفته بود، همچون نفس فرشتگان!

   راستی یادم رفت بگویم؛ بیرق مولایم به تنت چه می آمد…

   به قلم: فــریاد سکوت
     http://fekrehesabi.blogfa.com/post-114.aspx

   پاسخ
2. داغدار گفت:

   اردیبهشت ۱۰, ۱۳۹۲ در ۱۱:۵۰ ق.ظ

   دریای غم ما جز با صبر آرام نمی گیرد
   فقدان برادر مانند موجی است که مهارش جز با توکل بر خدا نمی شود

   پاسخ
3. داغدار گفت:

   اردیبهشت ۱۰, ۱۳۹۲ در ۱۱:۵۲ ق.ظ

   تسلیت هیچ نیست در مقابل غم ما/ دریغ که ما فقط همین کلمه را داریم
   غم از دست دادن دوست کمر شکن است / خدا هر مصیبتی دهد صبرش را هم می دهد

   پاسخ