پایگاه خبری تحلیلی ماسال – قربان صحرائي چاله‌سرائي – چه محفل گرمي بود در اين شب سرد زمستاني. عجب شور و صفايي داشت. وارد تالار مؤسسه امام خميني ره که مي‌شدي عطر شهيد موج مي‌زد از کران تا کرانش. کربلائياني که از سفر شام آمده بودند، سبک‌بال و رها. با خود عطر حرم آورده بودند؛ عطر حرم ريحانه علي، بانوي صبر و ايثار و استقامت، زينب کبري سلام‌الله عليها.

حتي آناني که نيامده بودند ولي يادشان موج مي‌زد در آن فضاي معنوي. گويي ملائک گل‌واژه‌هاي يادشان را از خُلد برين سرچين کرده‌اند و در حله‌اي از حرير بهشتي پيچيده‌اند و در اين سرا بر روي حضار گسترانيده‌اند.

زير سايه اين چتر خوشبوي بهشتي ساعتي همنشيني با منسوبين شهيدان، به خصوص پدران و مادرانشان صفايي عجيب و شوري حسيني به آدمي منتقل مي‌کرد.

و صد البته حضور يک شهيد تازه از سفر شام آمده با نام شهيد بشير ناطقي شمع منور اين محفل نوراني شد و آن‌را پرفروغ‌تر کرد و گرماي ايثار و جان‌نثاري و شهادت را در شريان مهمانان به جريان انداخت.

نشستن در پاي صحبت منسوبين شهيدان هم شيرين و گوارا بود. وقتي حجت‌الاسلام صابري، پدر شهيد مهدي صابري از خصوصيات فرزندش برشمرد آدمي انگشت حيرت بر دهان مي‌برد به اينکه چگونه «شهيد»، راه صدساله را يک‌شبه طي مي‌کند؟ کسي چه مي‌داند شايد براي ما خاکيان که گرفتار روزمرگي شده و اسير نفس خويشيم طي اين طريق سخت و مشکل به نظر رسد.

او مي‌گفت شهيد مهدي صابري اعتماد و اعتقادش به خدا زايدالوصف و عجيب بود. براي اثبا سخنش بخشي از وصيت‌نامه پسر را براي حضار قرائت کرد. با قرائت فرازي از وصيت‌نامه‌اش کاملا غرق در خدا شدن را مي‌شد درک نمود.

آنقدر باور به مبدأ لايزالي توحيد در تار و پود وجودش تنيده بود که مراتب ديگر اعتقادات برايش حلاجي‌شده و کاملاً روشن‌تر از خورشيد گشته بود.

براي شهيد مهدي سخت بود عمري طولاني‌تر از علي‌اکبر عليه‌السلام داشته باشد. مهر و محبت و احترام به والدين را از اوجب واجبات براي خويش فرض کرده بود. مي‌گفت همواره در همه روضه‌هايي که براي ائمه اطهار عليهم‌السلام برپا مي‌شد شرکتي فعال و باورمند داشت. با اين همه وقتي قصد کرد به مدافعين حرم بي‌بي زينب سلام‌الله عليها بپيوندد تا رضايت کامل مادرش را جلب نکرد هيچ اقدامي ننمود.

اينکه خانواده شهيدان، کم از شهيدان اجر و مزد ندارند سخني به گزاف نيست.

ايثار و از خودگذشتگي و صبوري از سخناني که همسر شهيد محمد مهدي مالاميري، اولين روحاني شهيد مدافع حرم براي حضار بيان کرد، مي‌باريد. مرحبا به اين صلابت و آفرين به اين استقامت و جوانمردي. آدمي از اين همه پايداري و صلابت در عين باور به شهادت و رفتن به مسير حسين عليه‌السلام به وجد مي‌آمد.

وي مي‌گفت پس از گذشت نزديک به هفت ماه هنوز پيکري از شهيد مالاميري به ميهن باز نگشته و ما منتظر نيستيم زيرا او اينگونه مي‌خواست و ما به خواستش باور داريم. همسر شهيد مالاميري در حضور پدر و مادر همسرش سخن مي‌گفت و مي‌گفت به حال آنان غبطه مي‌خورد؛ زيرا آنان مزد تربيت چنين فرزندي را در همين دنيا گرفتند. آنقدر با اقتدار و صلابت صحبت مي‌کرد که آدمي از شنيدن سخنانش از خويشتن خويش شرمنده مي‌شد.

يا للعجب به اين استقامت و صبر. مرحبا به مکتب بانوي ايثار و استقامت و صبر، حضرت زينب کبري سلام‌الله عليها که چنين شيرزناني پرورش داد.

ما باور داريم که عاشورا، شاخصي روشن، بلكه خورشيدي درخشان در مسير تاريخ است كه شعاع گسترده نورش جغرافيا و ملل نمي‌شناسد؛ زيرا كسي فرهنگ عاشورا را بنيان نهاد كه زاده‌ و پرورش يافته مكتب توحيد است و بر ساحت درگاهش فرشتگان عرش سر تعظيم فرود مي‌آورند و عالم انسانيت و آزادگي بر وجودش مباهات مي‌كند.

چراغي را كه حسين عليه السلام بر افروخت، شيرزن نام‌آور عرصه ايثار و مقاومت، حضرت ام‌المصائب، زينب کبري عليهاالسلام آن را چون مشعلي فروزان در مسير تاريخ افروخته و افراشته نگاه داشت تا آزادگي، راهش را گم نكند.

حضرت زينب كبري عليها السلام فصلي در فرهنگ عاشورا گشود كه مي‌توان آن را فرهنگ زينبي نام نهاد. از رفتار نبوي، كردار فاطمي، گفتار علوي، صبر حسني و مشي حسيني آن بانوي بزرگوار و صبور است که قطره‌اي از آن زلال بر احساس ما مي‌چکد و مصداق آن‌را در جان‌نثاري شهيدان مدافع حرم و ايثار و استقامت خانواده معززشان شاهد هستيم.

انتهای پیام/