صالح بیداری معروف به اوستا صالح، نوازنده و سازنده تنبورتالشی بود که در سال ۱۳۰۲ در روستای ییلاقی چروده از توابع رضوانشهر به دنیا آمد.
وی که از دوره نوجوانی به موسیقی علاقمند بود، نخست نی نوازی را از نوازندگان محلی آموخت و سپس بر اثر یک اتفاق ساده به ساختن و نواختن تنبور پرداخت و دیری نپایید که در مقام استادی در ساخت تنبور و نوازنده چیره دست آن ساز قرار گرفت. با این حال استاد بیداری همواره به عنوان یک سازنده تنبور شهرت داشت و هنر نوازندگی اش سال های طولانی در سایه آن فن قرار گرفت.
وی تنها بازمانده از نسل قدیم نوازندگان تمبوره در منطقه تالش بود که عاشقانه این ساز را زمین نگذاشته و با دست های پیرش آخرین نواهای بیاد ماند تمبوره را اجرا و با صدای خسته و محزونش شنونده را غرق جذبه موسیقی کهن قوم تالش می کرد.
استاد بیداری از آخرین منابع برای باز سازی و احیا تمبوره تالش در تحقیقات به عمل آمده برای احیای این ساز بود و همچنین در کتاب دائره المعارف موسیقی ایران تالیف استاد محمد رضا درویشی به ایشان استناد شده است.
وی با وجود اینکه در سال های اخیر زندگی اش بینایی خود را به طور کامل از دست داده بود اما عشق به موسیقی تالشی و نواختن تنبوره تالشی را فراموش نکرد.
مرگ هنرمند ضایعه ای جبران ناپذیر در فرهنگ
استاد بیداری که در سال های آخر عمر بینایی خود را به طور کامل از دست داده بود، در شرایط معیشتی خوبی به سر نمی برد و در اثر همین شرایط زندگی بود که به بیماری ریوی دچار شده و در نهایت چشم از جهان فروبست.
پژوهشگر موسیقی نواحی منطقه تالش با ابراز تاسف از درگذشت این هنرمند فقید به خبرنگار مهر می گوید: متاسفانه استاد بیداری در سال های آخر عمر خود شرایط بدی را گذراند و به رغم تلاش های زیادی که از جانب برخی هنردوستان و اهالی فرهنگ تالش انجام شد ولی هیچ گاه شرایطی که در شان این هنرمند بزرگ باشد، فراهم نیامد.
آرمین فریدی می افزاید: مرگ هر هنرمند ضایعه ای است که روح جامعه را جریحه دار کرده و سال ها زمان می برد تا شاید بتوان فقدان یک هنرمند را جبران کرد.
وی با بیان اینکه استاد بیداری گنجینه ای غنی از رمز و رازهای نوازندگی تنبوره تالشی را در سینه داشت تصریح می کند: متاسفانه با مرگ بسیاری از هنرمندان ما، رمز و رازهای زیادی از هنرهای مختلف که در سینه این هنرمندان جا داشته از بین رفته و به فراموشی سپرده می شود از این رو باید تلاش کرد تا با پژوهش، شناسایی و گرد آوری این تجربیات ناگفته، مانع از بین رفتن هنرهای مختلف به واسطه مرگ هنرمندان به نام در هر رشته شویم.
فریدی خاطرنشان می کند: هرچند عکس استاد بیداری با ساز تمبوره در کتب سازشناسی موسیقی ایرانی که در دانشگاه و هنرستان موسیقی تدریس می شود موجود است اما این موضوع برای او هیچ گاه فایده ای نداشت.
وی تاکید می کند: بی مهری در قبال کسانی که حق زیادی بر گردن فرهنگ و هنر این مرز و بوم دارند و گرامیداشت آنها در زمان زنده بودنشان، بسیار ارزشمندتر از برگزاری همایش و جشنواره به نامشان و در زمان نبودشان است.
هرچند در سراسر کشور ما هنرمندان بسیاری همچون استاد بیداری وجود دارند که اگرچه گنجینه هایی غنی از فرهنگ در سینه دارند اما بی مهری زمانه به دست فراموشی شان سپرده اما شاید رفتن استاد بیداری تلنگری باشد بر ذهن کسانی که از سرمایه های فرهنگی استان و کشور غافل هستند.