به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال، محمدسعید ابراهیمی فعال دانشجویی دانشگاه فردوسی مشهد ضمن یادداشتی نوشت:

بار الها!
تا کِی پیکر پاک شهیدانِ مدافع حرم را بر دوش امت اسلامی ببینم و چونان کودکی که دستی کوتاه دارد و خرمای بر نخیل (شهادت) را با حسرت به نظاره نشسته است آه از نهاد بر کشم و انگشتِ حسرت بگزم؟
پروردگارا!
تا به کی، ذکر لبانم جمله ای خطاب به شهیدان والامقام باشد که «یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما» و تا کی نجوایم با تو، زمزمه ی «اللهم ارزقنا الشهاده» باشد؟
آری، می دانم خواسته ام بس گزاف است؛ چیزی را طب می کنم که ذره ای استحقاق آن را ندارم. اما ای کردگار متعال! مگر من لیاقت نعمت هایی که تاکنون بر من ارزانی داشته ای را دارا بوده ام که زین پس نیز در خورِ استحقاقِ خود از تو چیزی طلب نمایم؟ آیا به راستی چون منی، لیاقت اسلام و آن هم مذهب تشیع و خاصه تشیع ناب علوی (و نه نسخه های بدلی آن از قبیل انگلیسی، لیبرالی و..) را داشته ام؟
جواب مسلما منفی است؛لیکن این «بزرگ نعمت»را بر من ارزانی داشته ای و ایضا بسیاری دیگر از این قِسم عنایات
آری ای پروردگار!
تو نه با عدل، که با فضل با بندگانت رفتار می نمایی…تو همانی که امام صادق(ع) خطاب به تو می فرمود: «یا من یعطی الکثیر بالقلیل…»
خودمانی بخواهم بگویم، تو به دنبال بهانه ای می گردی تا بنده ات را غرق در نعمت نمایی. پس توفیقم دِه تا این بهانه را محقق سازم.
اللهم الحقنی بقـافلة الشهداء…

انتهای پیام/