به گزارش پایکاه خبری تحلیلی ماسال، روح الله رشیدی مستندساز و فعال فرهنگی در نقد منبرهای مرسوم ضمن یادداشتی نوشت:
در شب ضربتِ علی(ع)، بنا بود واعظ برای مخاطبان از مولا بگوید. نیمساعت فرصت داشت که حرف بزند. آغازِ سخنش این بود که «چه بگویم از این بزرگمرد؟» میانه‌ی کلامش اینکه «مگر می‌شود او را وصف کرد؟» و انتهایش نیز اینکه «زبانم از بیان فضائلش قاصر است»!
هزاران مخاطبِ او، آماده بودند تا ببینند علی(ع) چه می‌گوید و چه راهی پیش پایشان می‌گذارد. اما چیزی جز اینکه «او در وصف نیاید» نشنیدند.
این نحو توصیفِ انتزاعی، مطلوب کسانی‌ست که علی(ع) و امثالش را از میدانِ واقعیِ حیات مردم دور کرده‌اند و او را تنها برای شفاعتشان در بهشت می‌خواهند.
علی(ع) قطعاً قابل وصف است. سیره‌ی عملی او، کیفی‌ترین نسخه‌ی حیات ماست. چرا فکر می‌کنیم بزرگیِ او در این است که بگوییم او بقدری بزرگ است که نمی‌شود به او دست یافت؟
او دست یافتنی‌ست. یعنی باید به او دست یابیم.
انتهای پیام /
