به گزارش ماسال نیوز به نقل از ۸دی، آرمان بینایی از مخترعان و نخبگان علمی است که نهم اسفند ماه سال ۷۱ در روستای سده اقلید فارس به دنیا آمده و توانسته است با وجود نداشتن شرایط مالی مناسب در سن بسیار پایین وارد برخی مسائل علمی کلان شود و هم اکنون ۱۸ اختراع مختلف کاربردی داشته است که ۲ اختراع مهم خود را در مرکز ثبت اختراعات کشور به ثبت رسانده است.

این مخترع جوان کشورمان با حضور در دفتر  ۸دی با خبرنگار این پایگاه خبری به گفتگو نشسته است:

—  لطفا خودتان را معرفی کنید.

آرمان بینایی هستم متولد روستای سده شهرستان اقلید استان فارس.

—  درباره ی تحصیلات، دوران مدرسه و دانشگاه بگویید.

بنده در دوران ابتدایی و راهنمایی یک دانش آموز ضعیف بودم. در سال اول دبیرستان، آزمایشات درس شیمی و آقای رحمانی معلم این کلاس باعث تحریک استعداد من شد و مرا به دنیای علم شیمی کشاند و به همین دلیل از همان ابتدا تصمیم گرفتم در رشته ی شیمی ادامه ی تحصیل بدهم. سال دوم را به هنرستان دکتر اسماعیلی شیراز رفتم و از این به بعد واقعا درس خواندم. همین زمان با آقای لرپور که یکی از معلمان مدرسه بود درباره ی نحوه درس خواندن مشورت کردم و ایشان به من توصیه کردند با روزی نیم ساعت شروع کنم و کم کم ساعات مطالعه را زیاد کنم. من هم همین روند را پیش رفتم و ساعات مطالعه ی خودم را تا ۲۳ ساعت در روز افزایش دادم و در مجموع فقط یک ساعت استراحت می کردم.

—  چطور ممکنه شما در روز فقط یک ساعت بخوابید؟

بنده پیش خودم به روش هایی رسیدم که با استفاده از اون روش ها موفق شدم این کار را انجام بدهم.

—  در دوره ی هنرستان فعالیت ویژه ای نداشتید؟

سال سوم هنرستان حدود سال ۸۶ یا ۸۷ نفر اول المپیاد فنی شیمی دانش آموزی کشور شدم و همین سال برای کنکور هم مطالعه می کردم اما متأسفانه وضعیت مالی ما چون خوب نبود نتوانستم در کنکور سراسری ثبت نام کنم. البته چون نفر اول المپیاد بودم سهمیه ورود بدون کنکور به دانشگاه را داشتم و وارد دانشکده ی شهید رجایی شیراز شدم. در دانشگاه چو ن کلاس خصوصی برای تدریس برداشتم اوضاع مالی من بهتر بود. البته باز هم مجبور بودم در بیرون هم کار کنم. مدتی در باغ عروسی کار می کردم که البته همین جا کار با دستگاه ارگ را یاد گرفتم و حدود ۵ سال در مراسمات به همراه یکی از دوستان ارگ می زدم.

—  وضعیت ادامه ی تحصیل شما چی شد؟

در دوره ی کاردانی در بیست و پنجمین دوره ی المپیاد علمی و کاربردی فنی شیمی شرکت کردم و رتبه ی یک کشور شدم و با سهمیه رتبه ی اولی در بهمن سال ۹۲ وارد دوره ی کارشناسی دانشکده ی ثامن الحجج مشهد شدم.

—  درباره ی اختراعات خودتان بگویید.

من تا امروز ۱۸ مورد اختراع داشتم. اختراع اول من مربوط به رنگ آمیزی بدنه اتومبیل بدون استفاده از رنگ است که هزینه ی پایین تری از رنگ آمیز معمول دارد. در مجموع برای اینکه هر اختراع در نهاد ثبت اختراعات ثبت شود حدود ۸۰۰ هزار تومان هزینه لازم است و همین هزینه باعث شده است نتوانسته ام این اختراعات را ثبت کنم.

این هزینه ها را به کجا پرداخت کردید؟

۲۵۰ هزار تومان برای ثبت اختراع، ۱۵۰ هزار تومان برای داوری و … که در مجموع همان ۸۰۰ هزار تومان می شود. اما اینجا من می خواهم یک نکته را ذکر کنم و آن اینکه اداره ثبت اختراعات کشور در واقع نهادی برای ثبت ایده هاست چون اگر واقعا وظیفه ی ثبت اختراعات را داشته باشد  این نهاد باید تسهیلاتی برای اجرای اختراعات در اختیار بگذارد ولی عملا چنین اتفاقی نمی افتد و این بنیاد تنها جشنواره برگزار می کند و برای شرکت در جشنواره هم باید طرح موضوع اختراع با هزینه ی شخصی ساخته شود که مسلما بسیاری از مستعدین کار به دلیل همین هزینه ها وارد این کار نمی شوند.

—  موضوع اختراع ثبت شده ی دوم شما چی بود؟

طرح دوم من بحث جی تی ال ( Gas To Liquids) یا تبدیل گاز طبیعی به بنزین است که الان دهها سال است که روی این موضوع تحقیقات می شود و هم اکنون شرکت شل در میدان مشترک گازی پارس جنوبی برای طرف قطری این طرح را انجام می دهد.

—  طرح شما چه تفاوتی با طرح شرکت شل دارد؟

طرحی که توسط شرکت شل اجرا می شود را اولین بار دو دانشمند آلمانی به نام های فیشر و تروپس بدست آوردند و الان هم این طرح به نام فرایند فیشر تروپس معروف است که با استفاده از کاتالیست گاز طبیعی را تبدیل به بنزین می کند. البته محصول نهایی این فرآیند مخلوطی از هیدروکربن هاست و سپس از این مخلوط، باید با فرایند جداسازی بنزین بدست بیاید. من روش فیشر تروپس را پیدا کرده ام. در این روش مخلوط هیدروکربن ها با استفاده از یک راکتور تولید می شود. حدود هشت سال پیش طرح تولید بنزین به ذهنم رسید و الان چند سالی است که به روش تولید بنزین از گاز طبیعی با روش متفاوتی از فرآیند فیشر تروپس رسیدم. در روشی که من بدست آورده ام با استفاده از ۵ راکتور بنزین با کیفیت بالاتر از بنزین یورو ۵ تولید می شود.

—  این طرح خودتان را به وزارت نفت هم ارائه کردید؟

من این طرح را به مسئولان وزارت نفت ارایه کردم اما آنها استقبال نکردند.

—  به چه مسئولی ارایه کردید؟

با واسطه هایی توانستم با آقای زنگنه وزیر محترم نفت دیدار کردم و ایشان از طرح استقبال نکردند و گفتند الان این کار صرفه ی اقتصادی ندارد.

—  جواب ایشان قانع کننده نبود؟

ببینید گاز طبیعی را نمی توان ذخیره کرد. این گاز یا باید بسوزد که حیف و میل بیت المال است و یا مصرف شود و یا اینکه آن را تبدیل به مایعات کرد تا بعدا مورد استفاده قرار گیرد. جی تی ال این کار را فراهم می کند. آنها به من گفتند اگر این کار را انجام دهیم قیمت جهانی نفت پایین می آید بنابراین تبدیل گاز به بنزین به صرفه نیست.

—  خود وزارت نفتی ها در این زمینه کاری نکرده بودند؟

طرح GTL اولین بار توسط پژوهشگاه نفت انجام شد. آنها بصورت پایلوت انجام دادند و به روزی یک بشکه در روز رسیدند و کار را در همین جا خاتمه دادند. بعد از ۱۵ سال یک گروه دیگر به اسم شرکت توسعه ی صنایع نفت و گاز سرو بر روی این طرح از سوی وزارت نفت مطالعات انجام داد و دوباره به همین یک بشکه در روز بصورت پایلوت رسیدند و دوباره کار رها شد و نتوانستند آن را به مرحله ی صنعتی برسانند. هر دو گروه از روش فیشر – تروپس استفاده کردند که محصول نهایی در واقع بنزین نبود بلکه همان مخلوط هیدروکربن را تولید می کرد که هزینه جداسازی بنزین هم باید برای آن پرداخت می شد.

—  فکر می کنی چرا طرح شما را رد کردند؟ شاید واقعا طرح شما هم صرفه ی اقتصادی نداشت؟

ببینید همین الان طرح فیشر – تروپس در میدان مشترک پارس جنوبی توسط طرف قطری در حال اجرا است و آنها دارند از منابع ما استفاده می کنند. اگر واقعا صرفه ی اقتصادی ندارد پس چرا آنها انجام می دهند. یا اصلا چرا ما روی این طرح انقدر هزینه کردیم و مطالعه انجام دادیم. ضمن اینکه طرح من در وزرات نفت اصلا مورد بررسی قرار نگرفت تا درباره ی هزینه ی آن و یا به صرفه بودن آن نتیجه گیری کنند. ضمن اینکه من فکر می کنم برای اجرای طرح باید به اندازه یک پالایشگاه هزینه شود که این هزینه هم به سود ماست.

—  طرح رنگ آمیزی فلزات خودتان را چکار کردید؟

برای این طرح به بیت رهبری رفتم و از آنجا مرا به ستاد نانو معرفی کردند. در ستاد نانو با دکتر سرکار دبیر ستاد توسعه ی فن‌آوری نانو دیدار داشتم و ایشان گفتند که چون تخصصشان در این مورد نیست باید با کارشناسان امر گفتگو داشته باشم. به نزد یک کارشناس رفتم و ایشان از من خواستند یک نمونه ی کار ارایه کنم. برای تولید نمونه به دانشکده ثامن الحجج در مشهد رفتم و آنجا نمونه ای تولید کردم و برای ارایه به کارشناش مربوط به ستاد نانو رفتم اما با برخورد عجیب کارشناس مواجه شدم. ایشان به جای آزمایش نمونه از طریق دستگاههای نانومتریک، با لمس از طریق دست نمونه را آزمایش کردند و گفتند نمونه شما نانومتریک نیست.  به همین راحتی کار من را رد کردند.

—  شما پیگیری نکردید که مثلا این چه روش آزمایش نمونه است؟

من حدود سه سال پیش طرح خودم را به ستاد نانو ارایه کردم. طرح به این شکل بود که یک محلول کاملا بی رنگ از یک نوع اسید بی رنگ  با اعمال جریان برق روی فلزات رنگ آمیزی انجام می دهد. وقتی کارشناس مربوط چنین برخوردی با طرح من کرد من از همین جا ارتباط خودم را با ستاد نانو قطع کردم. متأسفانه بنیادی مثل نانو که باید پژوهش محور باشد نه مقاله محور کارها را براساس مقالات به اصطلاح ISI می سنجند. یک کارشناس ستاد نانو درباره ی طرح من گفته بود طرح شما در هیچ مقاله ای نیامده است خوب وقتی با طرح های ابتکاری مثل این چنین نظراتی وجود داشته باشد مخترعان هم امید خود را از دست خواهند داد.

—  از شما بابت وقتی که در اختیار ما قرار دادید تشکر می کنیم. انشاء الله در مصاحبه های دیگری در خدمت شما خواهیم بود.

ممنون. من هم از شما تشکر می کنم.

انتهای پیام/