به گزارش ماسال نیوز به نقل از تسنیم،ماهیت حمایت آمریکا، غرب و رژیم صهیونیستی از گروه‌های خاص لبنانی همواره مبتنی بر جریان‌هایی است که سابقه‌ای تاریک و تاریخی طولانی از جنایت بر ضد مردم کشور خود دارند. یکی از این افراد که با چتر حمایتی غرب نه تنها مسئولیت‌های سیاسی خود در لبنان را دنبال کرده، بلکه غرب به‌دنبال جایزه دادن به او برای سابقه دراز مزدوری برای آمریکا و صهیونیست‌هاست، سمیر جعجع رئیس حزب نیروهای لبنانی است.
وی همان کسی است که بعد از طرح پیشنهاد نبیه بری مبنی بر گفتگوهای داخلی جهت خروج از بن‌بست سیاسی در این کشور بار دیگر رویکرد صهیونیستی خود را نشان داده و ضمن تحریم این گفتگوها، همزمان با برپایی این نشست به قطر سفر کرد. آن هم در شرایطی که برخی گزارش‌های رسانه‌ای و بویژه اشاره تلویحی وزیر کشور لبنان از دست داشتن قطر در تأمین مالی و تبلیغاتی اعتراضات و تحریک مردم برای گسترش دامنه ناآرامی‌ها در این کشور حکایت دارد.
جمعه ۱۶ سپتامبر (۲۶ شهریور) یادآور یکی از صفحات تلخ و دردناک تاریخ مجاهدت‌های فلسطین و لبنان بر ضد رژیم صهیونیستی است، آن هم در جنایتی که یکی از قهرمانان آن سمیر جعجع به‌عنوان فرمانده یکی از گروه‌های مهاجم بود. مسیر صبرا و شتیلا گرچه با خون هزاران انسان بی‌گناه مسلمان رنگین شد، اما واقعیتی به عمق تاریخ بود که خط سیر جریان‌های غربگرا و مزدور منطقهای را روشن کرد و به همان نسبت تکلیف حق‌جویان را نسبت به تحولات آینده.
اردوگاه صبرا و شتیلا ۲ اردوگاه از مجموع ۱۲ اردوگاه آوارگان فلسطینی در لبنان به شمار می‌روند که در جنوب این کشور واقع شده‌اند. این دو اردوگاه فلسطینی‌هایی را در بر می‌گرفت که از همان آغاز اشغال فلسطین در سال ۱۹۴۸ در آن پناه گرفته بودند و اغلب آنها از ساکنان منطقه “الجلیل” در شمال فلسطین اشغالی محسوب می‌شدند. این دو اردوگاه در زمان جنایت صهیونیست‌ها در سال ۱۹۸۲ حدود ۹۰ هزار سکنه داشت که یک چهارم آنها فقرای لبنانی بودند.
در فاصله روزهای ۱۶ تا ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۲ (۲۶ تا ۲۸ شهریور ۶۱) اردوگاه‌های فلسطینی صبرا و شتیلا در جنوب بیروت شاهد به خاک و خون کشیده شدن هزاران زن و کودک و پیر و جوان و آواره فلسطینی توسط صهیونیست‌ها به فرماندهی آریل شارون وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی و مزدوران وی یعنی نیروهای فالانژ لبنانی به رهبری سمیر جعجع و ایلی حبیقه بودند.
نظامیان صهیونیست و نیروهای فالانژ لبنان از عصر روز پنج شنبه ۱۶ سپتامبر ۱۹۸۲ با محاصره کامل اردوگاه صبرا و شتیلا به آن یورش برده تا صبح روز شنبه ۱۸ سپتامبر به فجیع‌ترین شکل به جنایات خود در این اردوگاه ادامه دادند. گفته می‌شود در این قتل عام سه هزار و ۲۹۷ فلسطینی و لبنانی شهید شدند.
“دیوید هرست” خبرنگار معروف غربی در کتاب خود “تفنگ و شاخه زیتون” می‌نویسد: اولین واحد شامل ۱۵۰ فالانژی است پس از عبور از موانع اسرائیلی‌ها از در اردوگاه شتیلا وارد شدند که گروهی از آنها علاوه بر سلاح، چاقو نیز به همراه داشتند. قتل عام فلسطینی‌ها به این ترتیب شروع شد و حتی در شب نیز با روشن کردن محوطه اردوگاه توسط اسرائیلی‌ها ادامه داشت. آنها به زور وارد خانه‌های مردم شده و فلسطینی‌ها را در خواب به رگبار مسلسل بستند.
صحنه‌های فجیع و غیر قابل توصیف در ماجرای کشتار صبرا و شتیلا کم نبود، عوامل حاضر در این کشتار تنها به کشتن سه هزار نفر از مردم بسنده نکردند و آنها را قبل و بعد از مرگ نیز به فجیع‌ترین وضع در آوردند، بیشتر جنازه‌های بر جای مانده از این کشتار قطع عضو شده بودند.
فالانژها در بعضی موارد قبل از کشتن آنان را شکنجه می‌دادند چشم‌هایشان را درمی آوردند، زنده زنده پوستشان را می‌کندند، شکم‌ها را می‌دریدند، به زنان و دختران گاه بیش از ۶ بار تجاوز می‌کردند و بعد سینه‌هایشان را می‌بریدند و در آخر به ضرب گلوله آنها را از پا درمی آوردند. بچه‌ها را از وسط دو شقه می‌کردند و مغزشان را به دیوار می‌کوبیدند. در حمله به بیمارستان عکا تمام بیماران را بر روی تخت کشتند. دست بعضی را به ماشین می‌بستند و در خیابان‌ها می‌کشیدند، دست‌های فراوانی برای بیرون آوردن دستبند و انگشتر قطع شد.
“غازی خورشید” در کتاب خود «تروریسم صهیونیستی در فلسطین اشغالی» می‌نویسد: در خیابانی جسد ۵ زن و چند کودک روی تلی از خاک افتاده بود.. از جمله یک زن که مثله شده بود و در کنارش سر بریده دخترکی با نگاهی خشمگینانه به قاتلانش دیده می‌شد. زن جوانی را دیدم در حالی که طفل شیرخواره اش را در آغوش گرفته، گلوله ها از بدنش عبور کرده و در بدن طفل شیرخوارش نشسته بود.
“تونی کلیفتون” گزارشگر با سابقه غربی نیز در کتاب “آسمان گریست” می‌نویسد: آنچه مرا سخت تکان داد، این بود که شخصی بر اثر سوختن مرده بود. بعداً معلوم شد فالانژیست‌ها روی او بنزین ریخته و او را آتش زده‌اند و فقط سفیدی دندانش در میان سر و صورتش که زغال شده بود، نمایان بود.
وجنات زین عبدالطیف پرستار لبنانی بیمارستان عکا در تشریح جنایات صبرا و شتیلا گفت: فالانژها به سمت چهار پزشک که پارچه سفیدی در دست داشتند و می‌خواستند از ورود آنها به بیمارستان جلوگیری کنند، نارنجک پرتاب کردند، یکی از همکاران من فریاد کشید و به‌سمت آنها سنگی پرتاب کرد، جنایتکاران هم، چنان سیلی محکمی به او زدند که بیهوش بر زمین افتاد، بعد پیراهنش را پاره کردند و او را به پیاده روی مقابل بردند و به‌صورت گروهی مورد تجاوز قرار دادند.
وی می افزاید: در روز جمعه به بیمارستان غزه پناه بردم و آنها ما را صبح شنبه محاصره کردند و فلسطینی‌ها را که شامل زنان و کودکان نیز می شدند از دیگران جدا کرده و به یک ورزشگاه بردند و در چاله‌هایی که بر اثر بمباران حفر شده بود انداخته و گفتند همه دراز بکشند. سپس بر روی همه آتش گشودند و در آخر با سه بولدوزر بر روی آنها چه زنده و چه مرده خاک ریختند.
آمار ضد‌و نقیض درباره تعداد دقیق شهدا
با وجود آمار و ارقام متناقضی در مورد شهدای این حادثه وجود دارد، از تعداد کشته شدگان این فاجعه آمار دقیقی در دسترس نیست، چرا که به گفته بازماندگان معدود فاجعه به غیر از گور دسته جمعی که در محل کشتار در منطقه الغبیری بیروت جنوبی برای قربانیان حفر شده، تعداد زیادی در اماکن دیگر مانند “ملعب الریاضی” مدفون شده اند.
این جنایت خوفناک در حالی صورت گرفت که بر اساس یک توطئه برنامه ریزی شده هیچ منبع خبری مستقل در منطقه حضور نداشت و همین امر باعث شده است تا ابعاد این جنایت تاکنون همچنان در ابهام بماند . روزنامه السفیر لبنان چند سال پیش فاش کرد که ۲۱ تن از صدها قربانی فاجعه صبرا و شتیلا ایرانی بوده اند.
همکاری صهیونیست‌ها با مزدوران لبنانی در کشتار صبرا و شتیلا
مقامات ارتش اسرائیل، از جمله ژنرال آموس یارون فرمانده این نیروها در لبنان، بر بالای بام ساختمانی ۷ طبقه در ۲۰۰ متری اردوگاه مستقر شده بودند و از نزدیک بر این فاجعه نظارت می کردند. آریل شارون که در آن زمان وزیر جنگ رژیم صهیونیستی بود و بعدها به قصاب “صبرا و شتیلا” معروف شد، دستور مستقیم این حمله را به فالانژها داده بود و سایر یگان‌های صهیونیست نیز مانع از آمد و شد به اردوگاه‌ها می‌شدند. جنایت‌های شارون در تاریخ زندگی وی به حدی است که حتی برخی خاخام‌های صهیونیست نیز بلاتکلیفی و نمردن وی بعد از سالها اغما را به این علت می دانند که آسمان از پذیرش روح این موجود خودداری می‌کند.
با وجود اعلام خبر قتل عام به ژنرال رافائیل ایتان رئیس ستاد مشترک ارتش اسرائیل، وی دستور داد کشتار تا ساعت ۸ صبح روز بعد نیز ادامه پیدا کند.پس از ورود نظامیان به اردوگاه، تانک‌ها و بلدوزرهای صهیونیستی نیز وارد اردوگاه شده و مناطقی را که نظامیان ترک کرده بودند به گلوله بسته و سپس با بولدوزر صاف می کردند.
هر چند که جنایت صبرا و شتیلا بیش از پیش پرده از چهره کریه و ماهیت پلید صهیونیست‌ها برداشت و جهانیان را با ددمنشی این رژیم و حامیان آن بیشتر آشنا کرد، اما با این حال نه تنها مانع از جنایات و تجاوزگری‌های بعدی صهیونیست‌ها علیه ملت فلسطین نشد، بلکه سکوت سردمداران غربی در قبال سیاست‌های اشغالگرانه رژیم صهیونیستی، ضعف جهان عرب، اختلافات داخلی فلسطین و همسویی تشکیلات خودگردان فلسطین با رژیم اسرائیل و همکاری امنیتی با آن در راستای سرکوب مقاومت و مبارزان فلسطینی، همواره رژیم غاصب صهیونیستی را به ادامه جنایت‌های خود تشویق کرده است.
