به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال وجید اشتری ضمن یادداشتی با اشاره ره مراسمات برگزار شده در روز دانشجو نوشت؛
یکم
امسال به برکت فضای مجازی پوسترهای عجیب و غریب برنامه های دانشگاه ها در روز ۱۶ آذر خیلی خوب در شبکه های اجتماعی دست به دست شد و موجی از طنز و شادی به همراه داشت. از استندآپ کمدی و آشپزی و سرگرمی در مهمترین دانشگاه های کشور گرفته تا دعوت از ورزشکارها و خواننده ها و بازیگرهایی مثل محمدرضا گلزار برای روز دانشجو.
دوم
به صورت پیش فرض هر دانشجویی با هر گرایش سیاسی با دیدن چنین پوسترهایی تناقض را درک می کند. ظاهرا دانشجوها علی رغم نگاه های متفاوت سیاسی تعریف واحدی از این روز در ذهن دارند که احساس می کنند دعوت از طنزپزدازها و خواننده ها و بازیگرها در این برنامه ها تناسبی با این روز ندارد و به این تناقض می خندند. روز ۱۶ آذر قرار است در دانشگاه چه اتفاقی بیفتد؟ چه کسانی مناسب سخنرانی برای این روز هستند؟
با چه موضوعی؟
سوم
دانشجویان معترض ۱۶ آذر ۳۲ نه با گلوله سربازان آمریکایی که با گلوله سربازان هموطن خودمان در حال مطالبه استقلال از مسئولین کشور خودمان و با فرمان شلیک یکی از فرماندهان ارتش خودمان شهید می شوند. فرض کنید ۱۶ آذر سال ۳۳ دانشجویان برای اولین سالگرد شهدا یکی از همان مقاماتی که نیکسون آمریکایی را به ایران آورده نه برای محاکمه دانشجویی یا جلسه پرسش و پاسخ و مطالبه گری بلکه بعنوان سخنران یک طرفه روز دانشجو برای ارائه گزارش کار دعوت کنند و خودشان به عنوان یک مشت سیاهی لشگر برای پر کردن صندلی های تالار چمران، فردوسی یا علامه امینی دانشگاه تهران صف بکشند. پارادوکسیکال نیست؟
چهارم
امسال از مسئولین دو قوه در دانشگاه تهران سخنرانی دارند آقای قالیباف در دانشگاه شهید بهشتی است رئیس مجلس و خیلی از نماینده های جناح های مختلف هم سخنران برنامه های دانشگاه ها هستند. اینها خیلی های شان قرار نیست در این روز بخاطر کارنامه های شان مورد مطالبه قرار بگیرند یا محاکمه دانشجویی بشوند. دانشجوها یک سری عنصر بدون نقش در این روز هستند برای پر کردن صندلی ها، مسئولین هم اگر اخیرا به کوتاهی در حوزه ای متهم شده باشند یا خرده حسابی با جناح رقیب داشته باشند روز دانشجو و تریبون دانشگاه برای شان فرصتی است با جنبش دانشجویی دولا شده که پا روی کمرش بگذارند چنانکه از چهارپایه بالا می روند تا صدای شان رساتر شنیده بشود.
آخر
اگر قرار بر مطالبه از مسئولین در موضوعات استقلال، عدالت، مبارزه با فساد، آزادی و یا هرچیز دیگر در این روز است مثلا قرار است بپرسیم در هرکدام از این حوزه ها ۳۷ سال بعد از انقلاب کارنامه هر کدام از قوا در چه حالی است، تریبون یکطرفه دادن به خود مسئولین بدون هیچگونه پرسش و پاسخ دانشجویی صرفا برای ارائه گزارش کار به چه معناست؟ آیا دانشجوها را صرفا سیاهی لشگر فرض کردن جهت پر کردن سالن برای شنیدن سخنرانی مسئولین خیلی با روح روز دانشجو سازگار است؟ ما وقتی پوستر یکی از سران قوا یا نماینده های جناحی مجلس را برای روز دانشجو روی دیوار می بینیم با دعوتی که از ما برای پر کردن صندلی های تالار شده چرا پی به هیچ تناقضی نمی بریم و از اینجور برگزار کردن روز دانشجو خنده مان نمی گیرد و احساس نمی کنیم خب اینها چه ربطی به روز دانشجو دارد؟ دعوت از یک طنز پرداز نامرتبط جهت استند آپ کمدی برای روز دانشجو خنده دار تر است یا دعوت از یک مسئول مرتبط که اتفاقا باید مورد مطالبه در جایگاه محکوم و متهم قرار بگیرد ولی در جایگاه سخنران یکطرفه می نشیند و دانشجویان با هر جمله اش کلی برایش کف و سوت و جیغ و هورا می کشند؟
