نگاه آزاد- براتعلی حذار*؛ شاید تا دو سال پیش کسی تصور نمی کرد که شهر و روستاها و ییلاقات ماسال پذیرای این همه میهمان باشد.

تعطیلات زیاد در تقویم ما، یکی از فاکتورهای اصلی برای ورود مردم شهرهای مختلف به این سرزمین ناشناخته یا کمتر شناخته شده در شمال کشور بود که حتی به آن لقب ” بهشت گمشده ” را داده بودند.

کسانی که در دنیای مجازی به اَشکال مختلف فعالیت دارند، سال ها پیش تصویر زیبایی از یک ییلاق کوچک بنام ” سوئه چاله یا سوءَ چالَ ” را دیدند که تمام بینندگان روی آن مانور می دادند.

جذابیت و زیبایی توپوگرافیکی این تصویر به اندازه ای بود که هرکس دوست داشت آن را در بخش های مختلف فضای مجازی به اشتراک بگذارد.

این کار ذهن های ماجراجو و کاوشگر را بر آن داشت تا از نزدیک این منطقه زیبا را ببیند.

فاصله اندک شهر ماسال با مرگز استان گیلان(رشت)، دیگر دلیل مساعد حرکت به این منطقه کوهپایه ای و زیبا بود.

رفتار نیک مردم در برخورد با میهمانان و گردشگران شهرهای دیگر، اصلی ترین فاکتوری بود که مسافران، با خاطری آسوده و خاطره ای شاد، گردشگاه ها را ترک و امید بازگشت دوباره را در آن زنده می ساخت.

البته عوامل دیگری هم دخالت داشت که برای کوتاهی سخن و نوشتن از بیانش پرهیز می کنم.

تا اینجا صورت زیبای یک رفتار اجتماعی و پیشرفت فرهنگ و صنعت توریسم و اکوتوریسم در منطقه و کشور بود. بهره مندی از مواهب طبیعی و خدادادی حق مسلم هر شهروندی است که باید براساس قانون باید از آن استفاده نماید.

اما همراه این صورت زیبا از رفتار انسان های امروزی، ما صورت نازیبای طبیعت را می بینیم که در هر نقطه ای که به گردش و استراحت پرداخته، عوارض جبران ناپذیر و ناسازگار با طبیعت را می بینیم.

ایجاد و پخش پسماندهای مختلف، تخریب، شکستن و خراشیدن بعضی از درختان و ساقه های آنها، ایجاد و ساختن ساختمان های مختلف و امکانات رفاهی متعدد به بهانه خدمات بیشتر به گردشگران، تغییر مسیر چشمه ها و جوی های کوچک و بزرگ، مهاجرت و تغییر مکان اجباری دامداران و دام ها از مناطق شلوغ گردشگری، برهم خوردن توازن و تنوع زیستی در مناطق اکوتوریسمی، آلودگی های فیزیکی و شیمایی ناشی از حرکت انواع ماشین ها، آلوده شده رودها و رودخانه با انواع پسماند و پسآب ها صنعتی و مهمترین مسئله که هیچوقت به آن پرداخته نشده و توجهی نمی شود، ایجاد مشکلات محیط زیست انسانی برای افراد بومی و ساکن در مناطق ییلاقی و کوهستانی است.

برجسته ترین آنها، تنوع زیستی؛ اساسی ترین مسئله ای است که همه بسادگی از آن می گذرند.

مسیر و جاده از شهر و روستاها تا ییلاق، فقط برای ماشین های لوکس و زیبا شاخته نشده است. بیشتر مردم کوچ رو و ییلاق نشین که بخشی از زندگی خود را باید در آن مناطق بگذرانند، با مشکلات بیشماری مواجه شده اند.

در فصل کوچ دامداران که با دام های خود پیاده این مسیر را می پیمایند، همیشه با چالشی بنام ماشین و سواره ها روبرو هستند که این تا ایجاد خطرهای گوناگون هم وجود دارد.

از آن جایی که من سال های بعنوان کوهنورد و اکوتوریسم در تمام مناطق ییلاقی و کوهستانی استان گیلان و استان های دیگر، در گشت و گذار هستم، برای تمام مناطق این وضعیت ناجور و مخرب را می بینم.

بد نیست بدانید که در برخی مناطق که فاصله بین جاده و شاهراه های اصلی تا ییلاق ها کمتر است، آشفتگی و بی انظباطی هایی که برشمردیم، بیشتر دیده می شود..

نوشتار را به پایان می برم تا به این بیاندیشیم که چرا تا به این اندازه مصرف گرا و افراطی شده ایم.

پیشنهاد؛ باید برای ورود به مناطق گردشگری طبیعی، اکوتوریسم، قوانین و ضوابط ویژه ای وضع کرد تا این اندازه میراث آیندگان در خطر نابودی نباشد.

* کنشگر محیط زیست و مشاور محیط زیست شهرداری ماسال

منبع: گیل نگاه

انتهای پیام /