هشدار به امنیتی ها
لحن انتخاباتی آقای روحانی کاملا تغییر کرده است. علت نیز کاهش معنادار آرای وی در نظرسنجی هاست. دو نظرسنجی دانشگاه تهران و صدا و سیما شاهد این بی اقبالی است.
اما جناب روحانی می داند که در دور دوم شرایط سخت تری پیش روست. بنابراین هرچه توان دارد باید خرج این روزها کند. مطابق نظرسنجی ها حدود ۳۴ درصد آرا متعلق به روحانی است؛ او به رای جدید نیاز دارد.
اما این لحن تند و تیز کدام رای را هدف گرفته؟
سه دسته رای داریم. دسته یکم آرای سفید و باثبات که تعیین تکلیف شدند. دسته دوم آرای خاکستری اند که برخی شان مردد و برخی هم شناورند. دسته سوم آرای مرده یا سیاه اند که معمولا در انتخابات مشارکت نمی کنند.
جناب روحانی تمام همتش حفظ آرای سیال و جذب آرای مردد است. اما این آرا اغلب بر اساس اقتصاد و معیشت جابجا می شوند. اگر آرای مردد را ۲۰ درصد بدانیم و روحانی در بهترین حالت نیمی را جذب کند باز هم کسری دارد.
روحانی محتاج آرای سیاه و مرده است، شاید هم چاره ای ندارد. کارنامه قابل دفاعی ندارد و وعده ای هم از او شنیده نمی شود. اما بخش قابل توجهی از آرای سیاه متعلق به آرای جریان افسرده و ضدانقلاب است. سخنان روحانی تصریح دارد که هدف اصلی اش به میدان آوردن آرای سیاه است. این آرا نیز تنها در شرایط دوقطبی بسیار تند و خشن به میدان می آیند.
روحانی با این سناریو شاید موفق شود.
اما یک نکته؛
آرای سیاه اگر “با این دوقطبی” فعال شود دامنه اثرش تنها صندوق رای نیست. این جریان سال ۸۸ کمترین جرمش به آتش کشیدن شهر بود.

من اینها رو می شناسم
روز گذشته حسن روحانی در جمع هوادارانش گفت: من اینها را می شناسم. در جلساتشون تصمیم گرفتند در پیاده روها بین زن و مرد دیوار بکشند.
همین جمله آقا روحانی در شبکه های اجتماعی مورد استقبال کاربران توئیتر قرار گرفت و موارد شبیه به آن را فهرست کردند.
آسید: “من اینا رو می شناسم. رای بیاورند همه روزای هفته رو صبح شنبه اعلام می کنند.”
میثم فکری: “اگر اینا بیان سرکار دخترا را زنده به گور می کنن”
پریچهر: “من اینا رو می شناسم. مشقاشونو بدخط می نویسن و تازه ناخوناشونم نمی گیرن”
فرید ابراهیمی: “رئیسی بیاد بین پیاده روها دیوار نمیکشه. بین صفدر و صندوق دیوار میکشه.”
محمدصادق علیزاده: “اینا حلیم رو با نکم می خورن.”
زهرا: “اینا مخالف حقوقای نجومین . اینها را نمی شناسید.”
حانیه سادات مومنی: “اونی که الان نگران پیاده روهاست یه روزی تنها تامین امنیت رو اعدام تو نماز جمعه می دونست.”
میرآخور: “اینا ماستو میریزن تو قیمه ها. پیژامه راه راه وعرقگیر رکابی می پوشن.”
مهدی بوشهریان: “اینا شبا با پیژامه می خوابن نه با با شلوارک.”
سید سجاد: “رهبرانقلاب خطاب به خاتمی و معین سال۸۱: سال ۶۳ می خواستید بین دختر و پسر دیوار بکشید اما من نگذاشتم.”
آدم بن هوا: “من اینا را می شناسم. اینا حتا به دختر مظلوم وزیر من که از بیکاری همش ۲۰۰ میلیون تومان واردات داشته رحم نکردن”

“طرح دزدیِ” ناشیانه
سرقت طرح و برنامه های نامزدها از روی دست هم مذموم است و مخاطب پس می زند. برای همین قالیباف وقتی جمله موسوی را در مناظره تکرار کرد برخی انتقاد کردند که او کپی کرده است.
اما روز گذشته اتفاق عجیبی افتاد که نه کپی که دزدی بود؛ باز کپی یعنی از روی دست دیگری نوشتن نه اینکه از زیر دست دیگری کشیدن.
دولت با شکایت از قالیباف ابتدا سامانه کارانه وی را فیلتر کرد و درست یک روز بعد اول نوبخت مصاحبه کرد و گفت طرح کارانه مصوب سال ۹۵ ماست و چند ساعت بعد هم وزیر کار خبر داد که از چند روز دیگر ثبت نام برای کارانه بیکاران آغاز می شود. حالا طرح دزدی بکنار. چرا انقدر ناشیانه؟!

تهدید و ارعاب روستائیان
روز گذشته الف در صبحانه انتخاباتی خود از تهدید و ارعاب روستائیان توسط متولیان انتخابات خبر داد. اما روز گذشته جوانان ستاد رئیسی نیز طی نامه ای خطاب به شورای نگهبان نسبت به گسترش این روند در روستاها هشدار دادند.
در بخشی از این نامه آمده است:
بنا بر گزارش‌های واصله، متأسفانه در روزهای اخیر شاهد ارعاب و تهدید روستاییان عزیز توسط متولیان برگزاری انتخابات بوده‌ایم. برخی دهیاری ها با اعلام آن که رأی ندادن به رئیس جمهور مستقر، باعث قطع بودجه و امکانات روستایی خواهد شد، در تلاش برای مهندسی فضای انتخابات به صورتی گسترده برآمده‌اند.