شنبه ۰۳ آذر ۱۴۰۳ , 23 November 2024

تاریخ انتشار : ۱۴ تیر ۹۶
ساعت انتشار : ۱۰:۱۱ ق.ظ
چاپ مطلب
یادداشتی درباره حمله وحشیانه به هواپیمایی مسافربری ایران؛

اول، مظلومیتمان را به خودمان اثبات کنیم!

پانزده سال از واقعه ۱۱سپتامبر نمی‌گذرد که در شهرهای آمریکا، یادمانهای این واقعه سرافراشته اند. کوشش رسانه ای و هنری پیرامون این واقعه به قدری بود که کمتر کسی در دنیا، از واقعه بی خبر مانده است.

به گزارش ماسال نیوز؛ سید رسول منفرد دبیر اجرایی جشنواره عمار ضمن یادداشتی نوشت؛

۱۲ تیر، راهی مراسم یکی از مساجد  تهران برای  پرواز مسافربری ۶۵۵ بودم. از قضا، راننده تاکسی، خود فرزند پدر و مادری بود که آن سفر، پرواز ابدیشان شد و حتی  خلیج فارس، پیکرشان را هم به ما نداد.

 

پانزده سال از واقعه  ۱۱سپتامبر نمی‌گذرد که در شهرهای آمریکا، یادمانهای این واقعه سرافراشته اند. کوشش رسانه ای و هنری پیرامون این واقعه به قدری بود که کمتر کسی در دنیا، از واقعه بی خبر مانده است.

 

۳۰سال پس از ترور نزدیک به ۳۰۰ مسافر پرواز ۶۵۵، و اعطای مدال افتخار به فرمانده ناو، و پرداخت تنها بخش ناچیزی از خونبهای مسافران، در هیچ شهر کشور، هیچ خبری از ماجرا نیست و بسیاری از جوانترها، به سختی شاید اسم واقعه را شنیده باشند.

 

غفلت ما از بازگویی ماجرا به قدری است که بالاخره حوادث شاید کمک کنند به یادآوری واقعه به یکی چون من، اما خودمان کاری نمیکنیم. البته کمکاری نهادهای دولتی و حاکمیتی در این موضوع، قابل پیش‌بینی است اما مسئله عجیب، بی‌توجهی آتش به اختیارهایی مثل مساجد، هیئتها، پایگاهها و تک تک مردم است.

 

به‌نظر می‌رسد در کوششهای ناموفقی که برای احقاق حقوق قربانیان داشتیم، چه در این ماجرا و چه وقایع مشابه، مسئله اول، اثبات مظلومیت به استکبار یا سازمانهای بین المللی نیست، بلکه اثبات آن به خودمان (هم مسئولان و هم مردم) است! در این شرایط، فرجام ماجراهایی مثل بلوکه شدن دارایی‌ها یا  برجام یا  قراردادهای نفتی از پیش معلوم است.