ماسال نيوز: شاید خرده بگیرید، اما یکی از خوشحال کننده ترین خبرهای این روزهای شهرستان را باید خبر برگزاری کرسی آزاداندیشی در دانشگاه پیام نور ماسال دانست. در ذکر علت این خوشحالی بی حد و حصر همین بس که علیرغم گذشت قریب به ده سال از فرمان رهبری مبنی بر تشکیل کرسی آزاداندیشی، تاحالا کسی نبود این قدم را بردارد.

همه یاد گرفته ایم فقط حرف بزنیم و نقد کنیم، چه بسا چندین مقاله هم در مورد اهمیت کرسی های آزاداندیشی نوشته باشیم، اما همه هم دسته جمعی خواب می مانیم تا قریب به ده سال گامی برای اجرای این فرمان رهبر انقلاب برداشته نشود. دغدغه دوستانی که در دانشگاه پیام نور دست به کار شدند باز هم از این حرفها ارزشمند تر است، چرا که برگزاری کرسی آزاداندیشی سختی های منحصر به فرد خودش را دارد.

اگر در برگزاری برنامه های عادی، مشکل برگزارکنندگان از نوع سخت افزاری (مثل تهیه کیک و ساندیس و سیستم صوتی سالن) است، ولی در کرسی آزاداندیشی علاوه بر مشکلات مذکور، برگزار کنندگان بیشتر با مشکلاتی از نوع نرم افزاری روبرویند. از یک طرف باید شرکت کنندگان کرسی را توجیه کنید که بحثشان را منطقی و مستدل ارائه کنند، از طرف دیگر باید حاضران را توجیه کنید که احساساتی نشوند و از طرف سوم و از همه بدتر باید کسانی را که فکر می کنند جمهوری اسلامی با آزاداندیشی ساقط می شود قانع کنید، منظورم کسانی است که حاضر نیستند یک بار متن فرمان رهبر انقلاب در سال ۸۱ برای تشکیل کرسیهای آزاداندیشی را بخوانند و در عین حال مدعی  خود خوانده از طرف جمهوری اسلامی هستند که نباید اجازه داد در کرسیها، هیچ سخنی در نقد عملکرد نظام به زبان رانده شود، یعنی چیزی را که رهبری صلاح می داند به اسم رهبری صلاح نمی دانند!

بنابراین برگزارکنندگان این کرسی در مسیری قدم گذاشته اند که کمتر کسی حاضر است قدم بگذارد. مسیری که چه بسا حتی چشم بسته به خاطر اجرای فرمان رهبری به تو برچسب ضدیت با انقلاب و نظام را بزنند.

اما در کنار تقدیر صمیمانه از دست اندرکاران این برنامه و مسئولان دانشگاه، احساس می شود نیاز به یک نقد جدی هم احساس می شود.

((کرسی آزاداندیشی)) یادآور دغدغه ای است که سالها رهبر انقلاب، آن را احتیاج اساسی کشور عنوان کرده بودند، ایشان در سال ۸۸ و در پاسخ به انتقاد صریح یک دانشجوی دانشگاه شریف از عملکرد نظام در فتنه ۸۸، صراحتاً جوانان و دانشجویان حاضر را مخاطب قرار داده و به شکلی عتاب آلود آنها را در مورد چرایی برگزار نکردن کرسیهای آزاداندیشی مورد سوال قرار دادند. مدتی بعد نیز مجبور شدند با تندی بیشتری همین مسئله را یادآور شوند: آن کرسي هاي آزادانديشي را که من صد بار- با کم و زيادش- تأکيد کردم، راه بيندازيد.

حال نقدی که به برنامه دانشگاه پیام نور وارد است آن است که اصولاً شکل و قالب این برنامه کرسی آزاداندیشی نبود، این برنامه، سخنرانی یکی از اساتید همراه با پرسش و پاسخ بود و همه می دانیم این شکل برنامه ها همواره نه تنها در دانشگاه ها، که در مساجد و پایگاه های مقاومت نیز مرسوم بوده و همچنان هست و البته کسی هم منکر اهمیت و ضرورت چنین برنامه هایی در جای خود نیست. اما بحث اینجاست که اگر قرار بود سخنرانی برگزار شود چرا نام کرسی آزاداندیشی بر آن گذاشته شد؟ و اگر قرار بود این سخنرانیها هم کرسی آزاداندیشی به حساب بیاید چه نیازی بود که رهبر انقلاب به این تندی دانشگاه ها را به خاطر برگزار نکردن کرسیهای آزاداندیشی مورد عتاب قرار دهند؟

به عنوان کسی که دانشگاه محل تحصیلش یکی از اولین دانشگاه های اجرا کننده کرسیهای آزاداندیشی بوده است* باید متذکر شوم که بر اساس آیین نامه کرسیهای آزاداندیشی که به تمام دانشگاه ها ابلاغ شده است در کرسیها باید دو گروه موافق و مخالف (در سطح دانشجویی و یا اساتید) در مورد یک موضوع با هم بحث کنند تا حضار بر اساس مجموع بحثها بتوانند نظرات صحیح و غیرصحیح را از هم بازشناسند. این قالب کرسیها موجب می شود که دیگر جریاناتی که از سست ترین مبانی فکری برخوردارند نتوانند با مظلوم نمایی و ادعاهایی نظیر نداشتن آزادی بیان، افکار عمومی را فریب داده و باعث ایجاد تنشهای مخرب در محیط جامعه شوند. در آیین نامه کرسیها، استادی نیز به عنوان داور و مدیر بحث در نظر گرفته شده است تا احیاناً بحث اصلی به حاشیه نرود.

بنابر آنچه ذکر شد واضح است که آنچه در برنامه دانشگاه پیام نور انجام گرفت هیچ شباهتی به کرسی آزاداندیشی نداشت و نباید این برنامه به این شکل نامگذاری می شد و البته لازم است مسئولان دبیرخانه کرسیهای آزاد اندیشی دانشگاه پیام نور ماسال در مورد چرایی این نامگذاری پاسخگو باشند.

پیش از پایان سخن، لازم به ذکر است که آنچه موجب نگرانی و نگارش این سطرها شده، ترس از این است که مبادا با برگزاری برنامه های معمول و مرسوم گذشته و تنها با تغییر اسم، به مقامات بالاتر خود و به مردم گزارش دهیم که ما فلان تعداد کرسی آزاداندیشی در فلان دانشگاه برگزار کردیم و آن وقت همچنان خواسته رهبری زمین بماند و مردم و افکار عمومی با دیدن بی نتیجه بودن برگزاری این به اصطلاح کرسیها، نقص و گره کار را از رهبری و نظام بدانند. چیزی که باعث نگرانی بیشتر می شود آن است که قبلاً یکی از کارمندان اداره امور فرهنگی دانشگاه محل تحصیلم می گفت اداره اش برنامه اکران یک مستند را در این دانشگاه، به اسم کرسی آزاداندیشی به مافوق خود، یعنی معاونت فرهنگی اجتماعی وزارت علوم، گزارش داده است.

در نهایت ضمن تشکر مجدد از دغدغه کسانی که سعی در پیگیری مطالبات رهبری و برپایی کرسیهای آزاداندیشی در ماسال دارند، امید است در صورتی که در برنامه ای شرایط برگزاری کرسی محقق نشد به هیچ وجه این عنوان بر آن برنامه نهاده نشود/.

پاورقی: * برگزاری کرسی آزاداندیشی در دانشگاه شهید مدنی آذربایجان در سال ۸۶ آغاز شد در حالی که در قریب به صد در صد دانشگاه ها این کار از سال ۸۸ به بعد آغاز شد.

kنوشته شده توسط سيد رسول منفرد، تاريخ انتشار ، جمعه نوزدهم آبان ماه هزار و سيصد و نود و يك