دولت جدید، در مرحله انتخاب اولین سطح از مدیران خود قرار دارد و تدریجا طی دو سه سال شاهد تغییر چندصد و شاید چندهزار مدیر در رده‌های پایین‌تر خواهیم بود. اما وقتی سازوکار چندان کارآمدی برای شناسایی و انتصاب افراد اصلح در این تعداد وجود ندارد بنابراین به‌رغم اراده رییس‌جمهور منتخب، افراد محافظه‌کار یا منفعت‌طلبی که وارد سیستم مدیریتی دولت خواهند شد کم نخواهد بود. در این شرایط چه باید کرد؟
یک راهکار مؤثر، ایجاد امکان نظارت همگانی به‌کمک میثاق‌نامه علنی است. اگر رییس جمهور منتخب، میثاق‌نامه‌ای برای مدیران دولت تنظیم و منتشر نماید که در آن ویژگی‌های سلبی و ایجابی مدیران اعلام شود. به این ترتیب حاشیه امن نخاله‌های احتمالی دولت آتی تنگ و تنگ‌تر می‌شود. (البته برخی موارد در آینده باید تبدیل به قانون هم بشود.) همچنین انرژی و فشار موجود در افکار عمومی به‌جای خرج شدن در مسائل فرعی و غیرضروری، به صورت هدفمند و هم‌افزا با رویکرد رئیس جمهور، موجب ارتقای کیفی عملکرد دولت می‌شود.
در میثاق‌نامه نیاز است آسیب‌ها و تهدیدهای احتمالی و اصلی پیش‌‌روی دولت‌مردان یادآوری شود؛ از جمله:
– مدیران دولت باید چشم‌انداز یک‌سال و چهارسال آتی حوزه مدیریتی خود را مکتوب و منتشر کنند / آنها متعهد شوند هدف تحولی داشته باشند و با روزمرگی مبارزه کنند
– آنها اجازه فعالیت اقتصادی در دوره مسئولیت ندارند / مدیران در طول مسئولیت، به سفرهای زیارتی خارج کشور اعزام نمی‌شوند / هر مدیر حداقل باید ۱۸۰ ساعت در ماه صرف حوزه مدیریت خود کند / مدیران دولت حق خرید تجهیزات خارجی برای اتاق خود ندارند / آنها اجازه هیچ هزینه‌ای برای دکور اتاق خود ندارند /
– هیچ مدیری اجازه شکایت از خبرنگاران را ندارد مگر شکایاتی که یک ستاد مرکزی تأیید می‌کنند / مدیران موظف‌اند هر سه ماه گزارش عملکرد خود را در قالب یک نشست خبری با حضور آزاد رسانه‌ها به مردم ارائه کنند / مدیران باید هر هفته حداقل یکبار بین توده یا یکی از اقشار مردم حاضر شوند و…
نگارش عهدنامه و پیمان گرفتن از یاران، چیز بدیعی نیست. حضرت امیر (ع) خطاب به مالک اشتر نامه اعجاب‌انگیز ۵۳ نهج‌البلاغه را مرقوم نمودند. در روایات آمده است که حضرت حجت (ع) نیز پس از ظهور، از اصحاب خود پیمان‌نامه‌ای اخذ می‌کنند. قوای سه‌گانه جمهوری اسلامی نیز به این «سنت» دقیق در فرهنگ سیاسی ما نیاز دارد.
