به گزارش ماسال نیوز؛ سید رسول منفرد، رئیس حوزه هنری انقلاب اسلامی گیلان در واکنش به استوری عباس پناهی؛ عضو هیئت علمی و دانشیار دانشگاه گیلان درباره یکی از اسناد کشف حجاب رضاخانی نوشت:

با احترام به دکتر پناهی عزیز؛ این دستورِ متانت‌جویانه برای زنان ایرانی در ۱۷ دی ۱۳۱۴، شروع ماجرا نبود، میانه‌ یک تراژدی بود. آغازش، حداقل هفت‌سال قبل‌تر بود که پوشش تقلیدی و غیرایرانی برای مردان اجبار شد. حتی از کلاه هم صرف‌نظر نکرده بودند. وقتی مردم گفتند لااقل بگذارید کلاهی را که قرار است سرمان گذاشته شود خودمان انتخاب کنیم در و دیوار حرم و مسجد گوهرشاد، به خون صدها نفر آغشته شد و سپس شهدا و مجروحان! را در نقطه‌ای نامعلوم، دفن کردند. می‌گویند دو سربازی را که دلشان برای به رگبار بستن مردم رضا نشد اعدام کردند و سومی، قبل از اعدام، خودش را کشت.
هفت ماه بعد از این فاجعه، قرار بود در فاز دوم، حجاب تقلیدی، برای زنان هم اجبار شود. «متانت»، حجاب و تکنیکی از جنس کلمه بود برای کم کردن فشار گوهرشاد و پوشاندن و مخفی کردن فجایعی که انتظار مردم ایران را می‌کشید.
چه فجایعی؟
وقتی گماشته را تبعید کردند و پسرش را به‌جای او، بر ما گماشتند تعدادی از زنان یزدی نامه سرگشاده‌ای را به نمایندگان مجلس نوشتند که شرح فجایع هفت سال دوم (از ۱۳۱۴ تا ۱۳۲۰) بود: «خدا شاهد است از فحاشی و کتک زدن و لگد زدن هیچ مضایقه نکرده و نمی‌کنند و اگر تصدیق حکما آزاد بود از آمار معلوم می‌شد که تا بحال چقدر زن حامله یا مریضه به واسطه لطمات و صدمات که از طرف پاسبان‌ها به آن‌ها رسیده جان سپردند و چقدر از ترس و حرس فلج شدند و چقدر مال ما را به اسم روسری یا چادر نماز به غارت بردند».
و البته این توضیحات و مرور، حاشیه است. اصل این‌که ذات تلاش حکومت برای تقویت کشف حجاب، دور از متانت بود.