ویژه‌ترین پدیده انتخابات اخیر چه بود؟
🔹 پاسخ در ویژگی‌های دو نامزد نهایی نهفته است:
یک‌سو مسعود پزشکیان که همواره شخصیت حقیقی‌اش بر خط‌بندی سیاسی او غالب بوده. در تبریز، حتی وقتی اصلاح‌طلبان شکست مطلق می‌خوردند پزشکیان اما صدرنشین، راهی بهارستان می‌شد. کسی که شمایل ساده یا گفتارهای صریح و عینی‌اش یا رفتارهای عامیانه ولی مردم‌پسندش نیز شباهتی به زیست لاکچری و سیاست‌ورزانه رجال اصلاحات ندارد و از این جهات می‌شد اشتراکاتش با سید ابراهیم رئیسی را بررسی کرد، همان‌گونه که پیوندش با نهج‌البلاغه چندان در آن جبهه نظیر ندارد و همین تفاوت‌ها موجب می‌شد او تاکنون در لابی‌های اصلاح‌طلبان، کمترین حضور را داشته باشد و احتمالا در چهارسال پیش‌رو نیز به‌عکس روزهای تبلیغات، برای اصلاح‌طلبان مرزی قائل شود.
در سوی دیگر، سعید جلیلی بود و فاصله غیرقابل انکارش با جریان اصولگرایی. زیست او نیز شباهتی به رجال اصولگرا ندارد. نه مثل آن‌ها اهل بده‌بستان است و نه دوستان چندان مشابهی دارد و نه مثل دو نامزد انصرافی، مقابل فشار سنگین به‌اصطلاح خودی‌ها تسلیم می‌شود. در تبليغات انتخاباتی شیوه خاص خودش را دارد و پس از انتخابات نیز، سایه‌ای منحصربه‌فرد برمی‌گزیند و تصمیم یکتا و بی‌نظیری بین مشابهان خود می‌گیرد.
انتخابات اخیر، نخستین بار بود که هر دو جریان سیاسی ناگزیر، همزمان به نامزدهای مستقل پناه بردند تا حیات سیاسی‌شان را ادامه دهند. این موقعیت و مقطع مبارکی است که بهتر است به‌جای در افتادن مذبوحانه با آن، درکش کنیم. عمر دو جریان قدرت در ایران به سرآمده است و مردم، ابتکار عمل را به‌دست گرفته‌اند. اگر همین حفظ شود چهارسال بهتری نسبت به حاکمیت جریانهای سیاسی در پیش خواهیم داشت.
