آیا صنعت خودروی کشور که صنعتی دولتی است هم باید پا به پای کالاهای وارداتی افزایش قیمت شبانه داده و جامعه را آشفته سازد؟ اگر قرار بود قیمت آن با نرخ روز ارز محاسبه شود، پس این همه حمایت و انحصار برای چیست؟
در اوایل سال ۸۹ ، برنامیده به سال همت مضاعف و کار مضاعف از سوی مقام معظم رهبری (مدظله العالی) ، ایشان در ضمن بازدیدی که از دستاوردهای صنعت خودروی کشور داشتند ، نکات بسیار مهم و لازم به تأملی فرمودند که متأسفانه مسئولین صنعت خودروی کشور ، تنها کسانی بودند که بدان توجه نکردند!
بازدید ایشان که در ابتدای سال (۹/۱/۱۳۸۹) صورت پذیرفت، در وهله ی اول حامل یک پیام مهم بود و آن لزوم توجه بیشتر به صنعت خودروسازی و نیاز به همت مضاعف و کار مضاعف در این عرصه. لکن آنچه در عمل دیده شد ، همت مضاعف مسئولین در بالا بردن قیمت انواع خودرو بود ؛ بطوریکه در طول یکسال گذشته با بهانه های مختلف و لطایف الحیل توانستند در افزایش قیمت شعار آن سال را تحقق بخشند!
تندر ۹۰ که روزگاری قرار بود جایگزین پیکان شود و با قیمت ۷ میلیون تومان عرضه گردد ، هم اکنون با قیمت ۲۸ میلیون رکورددار است. پراید بخت برگشته نیز که تاکنون برای پسند داماد ، بارها زیر تیغ جراحی زیبایی رفته با قیمت ۱۳ میلیون تومان به همگان دهن کجی می کند؟!!
از اوایل دهه ۸۰ و تولد اولین خودروی ملی که در زمان شروع ورودش به خیابان ها ، با توجه به صنعت صرفا مونتاژگر کشور ، دارای ویژگی های قابل قبولی بود و آغاز کار تحقیقاتی نظام مند برای طراحی خودروهای جدید و بطور همزمان مونتاژ خودروهای صاحب نام و مناسبی چون پژو ۲۰۶ ، زانتیا ، ریو ، فولکس گل ، ماکسیما و … و همچنین برچیده شدن خط تولید پیکان از ابتدای سال ۸۳ و واگذاری خط به لوگان (تندر۹۰) و سمند ، در بازار خودرو نوید تحول و پیشرفت داده می شد ؛ چنانکه صادرات به و ایجاد سایت در کشورهای دیگر در دستور کار قرار گرفت و کار بدانجا رسید که وعده مسئولین آن روز ، تولید خودروهای اقتصادی و متنوع با استانداردهای روز دنیا بود. به این روند کند و بلند پروازانه انتقادات زیادی است که در این سطور نمی گنجد ولی نکته ای که حائز اهمیت است آنکه عرضه خودروهای اقتصادی و متنوع و پیشرفته همینک به ناعرضه خودروهای بی کیفیت و گران و منسوخ شده بدل گشته است.
بهانه تراشی هایی همچون تحریم و وضع ارز هم کاملا پوسیده است ؛ چرا که بیشتر قطعه سازان بومی بوده و مواد اولیه ایشان داخلی می باشد و از بهره مندی ارز دولتی برخوردارند و علاوه بر آن ، آنقدر به ایشان امتیازات مختلف داده شده که بد نیست در شرایط اندک بحران ، کمی هم از حاشیه سود فربه خود چشم پوشی نمایند.
به این قطعه سازانی که از تحریم در بخش واردات ماشین آلات گلایه می کنند باید گفت زمانی که همه اوضاع به وفق مراد بود ، حاضر به هیچگونه تغییر و بروز کردن خط تولید نبودید و حالا چه شده که تحریم ماشین آلات و لزوم واردات دستگاه های مدرن! را دستمایه افزایش قیمت کرده اید؟
مردم همواره از صنایع خودروسازی ناراحتی داشته و خودروسازان نیز با ضخیم پوستی و سواستفاده از نجابت مردم و عدم توجه به کف خواست های ایشان و با تکیه بر نعمت انحصار و اخیرا قیمت گذاری خودمختار، بر اریکه قدرت ، یکه تازی می کنند.
در برهه ی کنونی که کشور عزیزمان از هر جهت مورد تحریم و هجمه اقتصادی قرار گرفته و شرایط اقتصادی بسیار برای اقشار مختلف به خصوص کم درآمد و مستضعفین سخت شده ، این سوال بسیار ذهن آزار است کهاگر هم اینک تعرفه ی بالای ۱۰۰ درصد و مشکلات متعدد از خودروهای وارداتی برداشته شود – با همین ارز چند برابر شده – آیا باز هم کسی حاضر به خرید خودروهای بی کیفیت و فاقد ایمنی خودروسازان داخلی می شود؟ آیا همین قدر مردم را کفایت نمی کند که این خودروهای پرمصرف و فاقد جذابیت را با قیمت های نجومی سوار شوند که بازی نخ نما شده ی کاهش عرضه به بازار هم بدان اضافه شده؟
زمانی که رقم های بالا از شرکت های خودروسازی خارج می شد ، فکر کسری نقدینگی نبودند؟
کسانی که در جریان هستند بخوبی از اهداف سیاسی و اقتصادی جریانات پشت تصمیم گیری های صنعت خودرو آگاهند.
نسبت به کاهش بسیار اندکی که فواره بازار خودرو در طی دو هفته گذشته تجربه کرد ، حال شاهد خیز بلند آن برای افزایش قیمت بی هیچ بها نه ای هستیم ؛ که این جز همراهی با دشمن در از پا در آوردن اقتصاد مردم نیست.
حال که عنان کار از دست رفته ، آیا نباید تا پایان عمر دولت لااقل اندک ثباتی در همین قیمت های چند برابری داشت و باید هرگونه آرامشی را از مردم زدود؟
در پایان یادآور می شوم که خیانت ، شکل های مختلفی دارد.
نوشته شده توسط: سيد محمدرضا فارغيان، پايگاه اطلاع رساني جنبش عدالتخواهي، تاريخ انتشار ۱۶ دي ماه ۱۳۹۱
