به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال به نقل از آناج، کمیته حقوق بشر سازمان ملل به پیشنهاد عربستان قطعنامه ای علیه ایران صادر کرد. این یعنی عربستان هم برای ما خط و نشان می کشد. کیست که نداند آل سعود را همین انگلیسی ها به قدرت رساندند و امروز قلاده آمریکایی بر گردن این حکومت وهابی است. حکومتی که حساب و کتاب تعداد شاهزاده ها و نواده های پادشاهانش از دست رفته و بعید می دانم پادشاهان این حکومت حتی خودشان نیز تعداد فرزندانشان را بدانند و چه بسا خود شاهزاده ها نیز ندانند چندمین فرزند پدرشان هستند. حکومتی که جز درآمد مفت نفت و درآمد حاصل از سفر حجاج هیچ درآمد دیگری ندارد.
آل سعود در چند ماه اخیر بیشتر از گذشته بوی خون می دهد. شش هزار انسان در مقابل چشمان این حکومت جان دادند و آل سعود انگار نه انگار. کودکان و مادران یمنی نیز زیر موشک باران هواپیماهای عربستان جان می دهند و باز آل سعود هنوز از کشتن سیر نشده است.
به اقتضای سن به خاطر ندارم کشتار حجاج ایرانی را در سال ۶۰ توسط این حکومت جلاد اما یادبود مزارشان را در بهشت زهرا دیده ام.
دنیا وارونه شده است. این حکومت داعیه حقوق بشر دارد. کم کم باید باور کنیم که آب سر بالا می رود، خروس تخم می گذارد و درخت حرف می زند. این دنیایی است که آمریکایی ها و سازمان ملل ایجاد کرده اند.
حرفی نیست، این سبک و روش آمریکایی است در مدیریت جهان. اما درد آنجاست که باور کنیم می توان با چنین سبک و روشی تعامل سازنده داشته باشیم. تصور ساده انگارانه از نظامات جهانی یعنی اینکه خیال کنیم می توانیم با اسلوب جهانی به حقوق خود برسیم.
سخنگوی وزارت امور خارجه دیروز در واکنش به این قطعنامه گفت: جمهوری اسلامی ایران بر اساس تعالیم اسلامی و انسانی و اصول قانون اساسی، تلاش در جهت ارتقای حقوق بشر را از مهمترین وظایف خود در برابر شهروندانش می‌شناسد، اما برای قطعنامه هایی که با انگیزه های سیاسی ارائه می‌سود و تصویب آن نه بر اساس محتوا، بلکه بر اساس جبهه‌بندی سیاسی کشورها و لابی های پنهان انجام می‌شود، ارزشی قائل نیست.
این جملات را مقایسه کنید با واکنش احمدی نژاد به این جنس قطعنامه ها. چه تفاوتی دارد؟ همان جملات است که تکرار می شود اما این بار به جای رئیس دولت، سخنگوی دستگاه دیپلماسی کشور این چنین می گوید. مگر قرار نبود به قطعنامه های سازمان ملل ارزش قائل شویم؟ و اساسا مگر قرار نبود پس از حل اختلافات ما با جامعه جهانی دوباره علیه مان قطعنامه صادر نشود؟
فی الحال آزار دهنده تر از صدور قطعنامه، آن است که کشور طرف حساب ما در ابتدا عربستان است. این یعنی آن که پس از تعامل با کشور های درجه اول جهان ( از نظر برخی ها) اکنون با نوچه های سیاسی آنها باید تعامل کنیم. این همان روند تنزل گام به گام است. وقتی نوچه ای به مانند عربستان هم می تواند از عهده ایران بر بیاد دیگر نیازی نیست انگلیس و آمریکا وارد میدان شوند. این خون بهای لبخند سیاسی ما به غرب است.
ایران رام شده است و نیازی نیست ابرقدرت ها آستین بالا بزنند برای مهار ایران. اکنون عربستانی که زمانی توسط وزارت مستعمرات انگلستان ساختار پادشاهی اش شکل گرفته است می تواند علیه ما اجماع کند. حکومتی که قانون اساسی ندارد و مسئولانش مادام العمر در وزارت یا صدارات باقی می مانند مگر آن که شاهزاده ای علیه دیگر شاهزاده کودتا کند؛ در اعتراض به نقض حقوق بشر توسط ایران پیشنهاد قطعنامه می کند و این پیشنهاد توسط کمیته حقوق بشر سازمان ملل تصویب می شود. حال ما هم رده مستعمره سیاسی انگلستان و آمریکا شده ایم. مشکلات ما با آمریکا حل شده است. ما باید به دنبال حل مشکلات خود با عربستان باشیم.
انتهای پیام/
