به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال، احسن الله رادمهر از نامزدهای دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی در حوزه تالش، رضوانشهر و ماسال در یکی از جلسات خانگی خود در جمع مردم پره سر سخنرانی کرد. متن کامل این سخنرانی به شرح زیر است:

بزرگواران همچنان که مستحضر هستید من رادمهر یک  متخصص اقتصادی و یک فعال اقتصادی ام. درد تالشم دردیست اقتصادی ولا غیر. نا کارآمدی ساختارهای اقتصادی، نامولد بودن منابع اقتصادی و مهمتر از همه قشر جوان و متخصص  تالشی  که در هر خانه تالش را  باز می کنیم  چندین نفر فارغ التحصیل  دانشگاهی در آن وجود دارد باعث شده است که من یک متخصص اقتصادی، یک فعال اقتصادی  این کشور  به خودم اجازه دهم  برای این بیماری بحران زده اقتصادی تالش  فکری کنم.

تالش بحرانی که به آن دچار شده است یک بحران  اقتصادیست. فقر در خانه های تالشی رسوخ پیدا کرده است و آنچنان این فقر در خانه های تالشی بیتوته کرده  است که اکثر کارتهای یارانه مردم در گرو نانوا و بقال و سوپر مارکت است.

این فقر اقتصادی  آنچنان ما را نا کارآمد و آنچنان اقتصاد تالش را مفلوک کرده است که واقعا مثال زدنی است و  در بیابانهای ایران چنین فقری یافت نمی شود. ۳۷ سال است از انقلاب مقدسمان می گذرد اما کوچکترین برنامه راهبردی  در این شهرستان ها نداریم. نمی دانیم به کجا داریم می رویم. برنامه های توسعه ای در سطح  کلان کشور نوشته می شود، تدوین می شود  اما اینجا تفریق نمی شود. طبق برنامه ششم توسعه که از سال ۹۵  شروع می شود، در ۵ سال ما باید به نرخ توسعه ۸ درصد دست پیدا کنیم. سهم ما تالشی ها چه است؟ چه سهمی در این برنامه های توسعه ای داریم. در بخش کشاورزی، در بخش دامپروری، در بخش شیلات، صیادی، در بخش گردشگری،  چه توسعه ای داریم چه  فرآیند اقتصادی را داریم طی می کنیم. چه نقش آفرینی را تالش دارد. این ساختار بیمار را باید بتوانیم درمانش کنیم و  راه درمان آن مجلس است  ولا غیر.

چرا بخش اعظمی از ناکارآمدی ساختارهای اقتصادی در تالش بر می گردد به قوانین نادرست کشوری و به قوانین اقتصادی بیمار ما. به قوانین اقتصادی ناکار آمد ما.  بخش اعظمی از قوانین  اقتصادی کشور  بیمار و ناکارآمدند. قوانین بانکی را می بینید کدام فعالیت اقتصادی که ما کشاورزان و دامپروران و صیادان این منطقه می توانیم انجام بدهیم نرخ بازده مورد انتظار ۳۱ درصد باشد؟ ۳۰ درصد بهره بانکی بدهیم یک در صد در جیبمان بماند.

بر می گردیم به ساختارها و قوانین اقتصادی. قوانین سازمان تامین اجتماعی، سازمان بازنشستگی کشوری، سازمان هایی که سازمان های مردم نهادند باید به  مردم خدمات اجتماعی ارایه  دهند ولی بنگاه دارند کارخانه دارند. تمام کارخانجات کشور را  خورده اند. بلعیده اند به اسم خصوصی سازی. خصوصی سازی این است؟  اصل ۴۴ قانو ن اساسی که توسط مقام معظم رهبری بیش از یازده سال است ابلاغ  شده است  چرا اجرایی نمی شود. مجلس است که می تواند  بعنوان  ابزار در دست مردم باشد. برای احقاق حقشان.

مجلس است که می تواند با وضع قوانین درست ابزار را در دست مدیران اجرایی برای اصلاح امور مردم قرار دهد.

قانون تجارت ما  برای  ۸۳ سال (سال ۱۳۱۱) پیش است.  باید اصلاح بشود. این از قوانین کشوری که تبعاتش دامن ما را گرفته است  اما وضعیت   ما در تالش، رضوانشهر و ماسال چیست؟ پتانسیل منابع اقتصادی  بسیار خوبی داریم  که نامولدند. ۱۲۱ کیلومتر مرز دریایی نامولد. کوههای سر به فلک کشیده . اماکن گردشگری  منحصر به فرد نامولد. جلگه های حاصل خیز نامولد. صنعت گردشگری دومین صنعت سود آور پس از خودرو سازی در جهان است  ما کجای آن هستیم؟ کجا بسر می بریم؟ این ساختار بیمار را باید خودمان جراحی کنیم و اما صنعتمان  چوکای مفلوک.   صنایع چوب نابود شده. خانه سازی اردجان درهم ریخته است. ناحیه صنعتی سکام. ناحیه صنعتی کشلی نابود شده است.

در صنعت  هم نتوانستیم راه به جایی ببریم. قطعا ایجاد  صنایع در این منطقه محدودیتهای زیست محیطی دارد.  قوانین زیست محیطی جلوی اشاعه صنعت رو در این منطقه می گیرند.  ولی احیای این  بنگاه های صنعتی  موجود  که کار سختی نیست. چرا نتوانستیم منابع  اقتصادی را هدفمند کنیم. در بخش صنعت.  ۱۴ نفر تائید صلاحیت شدیم  عین ۱۴ نفرمان شعار می دهیم چوکا را میسازیم.  سوالم از رقبای عزیزم که همه نور چشممان و جز مفاخر این تالش و مورد  احترام  هستند این است که تا حالا خط تولید دیده اید؟ می دانید خط تولید چیست؟ سربار تولید چیست؟ قیمت تمام شده چیست؟ نقطه سر به سر تولید چیست؟ رادمهر ۲۵ سال است با این الفبای اقتصاد و صنعت و اقتصاد این مرز و بوم آشناست. کارم همین است. من رادمهر  جز اشتغال چیز دیگری بلد نیستم. جز اقتصاد چیز دیگری بلد نیستم.  درد این تالشم در حال حاضر  درد اقتصاد است. فقر معیشتی است  نبود یک فکر.  اجرای اصل ۴۴ قانون اساسی که مد نظر مقام معظم رهبری است می تواند یک انقلاب بزرگ  اقتصادی در کشور رخ بدهد  چرا نمی گذارند؟ آبشخور خیلی ها بهم می خورد  خصوصی سازی کردند. از این جیبشان در آوردند  گذاشتن در این جیبشان. دولت باید یاد بگیرد  طبق اصل ۴۴  قانون اساسی  دست از تصدی گری اقتصاد بردارد. سیاست گذار باشد و ناظر. دولت باید یاد بگیرد اقتصاد را  به مردم تفهیم کند. اقتصاد را بدهد دست مردم. مردم بهتر تعادل اقتصادی  را برنامه ریزی می کنند.

کار قانون چیست؟ کار قانون ایجات تعادل  اجتماعی است. هر جا تعادل اجتماعی بهم می خورد قانون وضع می شود تا تعادل اجتماعی ایجاد شود. کار قانون این است. الان  تعادل اقتصادی  کشور بهم خورده است. تعادل اقتصادی  برای وضع قوانین درست اقتصادی نیاز به فکر درست اقتصادی و تخصص اقتصادی داریم. نیاز داریم که بتوانیم  قوانین موجود را اصلاح کنیم. قوانین نا کار آمد را اصلاح کنیم  و جایی خلا قانون اقتصادی داریم وضع کنیم. نیاز داریم به این تخصص.

من  رادمهر با توجه به اینکه یک متخصص  اقتصادی و  کار من هم همین است ۲۵ سال است  در این وادی دارم  فعالیت می کنم  به شما قول خواهم داد  این ساختار  نابسامان اقتصاد تالش را به یک سر منزل خوبی برسانم. اگر چنانچه در بین این ۱۴ نفر که تائید صلاحیت شدند یک نفر باشد که بتواند چوکای دیگری بسازد صنایع چوب اسالم دیگری بسازد خانه سازی اردجان را احیا کند آن یک نفر رادمهر است و بس.

 ۲۵ سال است که من رادمهر دارم این کار را می کنم  در این مملکت  چندین واحد  تا الان احیا کردم این هم بعدیش. این یعنی اشتغال. این یعنی کندن جوان ها  از قلیان سرا ها به کار. دغدغه مردان ما پدران و مادران ما جوانیست که از فرط بیکاریبه انواع بزه های  اجتماعی پناه می برد.

درد تالش ما  رفع پرونده های قضایی تالش نیست. درد تالش ما حل کردن مشکل یک زندانی نیست. درد تالش ما آزاد کردن یک در بند نیست. درد تالش ما حل پرچین و مرز نیست. درد تالش ما اقتصاد بیمار ماست. درد تالش ما جوانیست  که از بیکاری  به انواع بزهای اجتماعی پناه می برد. درد تالش ما  دردیست که تمام خانواده های تالشی بصورت ملموس دارند آن را می بینند  و لمس می کنند.

من رادمهر ۴۶ سال از خداوند عمر گرفتم. در این ۴۶ سال هیچ خانه ای را خراب نکرده ام. فقط ساخته ام. برای این مردم ۲۵ سال سابقه کار دارم. بیش از ۱۴۰۰  جوان تالشی را برده ام سر کار. از انتخابات گذشته تا الان ۲۴۹ جوان تالشی را برده ام سر کار. اینها بخیه است. درمان درد تالش نیست. درمان درد تالش جراحی اقتصادی تالش است.

یکی دیگر از معضلات تالش، عدم وصل و ارتباط محکم با دولت مرکزی مان است. می گویند از کوزه همان تراود که در اوست.  در طی ۳۶ سال گذشته، نمایندگان ما نتوانستند ارتباط خوبی  با دولت مرکزی بگیرند. نتوانستند در یک چهار چوب مناسب حرکت کنند.  از قدرت چانه زنی خوبی برخوردار نبودند. چرا ؟ تخصص متناسب با نیاز جامعه وجود نداشت. اگر چنانچه مازندران، مازندران شد لاریجانی ها بوده اند، ناطق نوری ها بوده اند، ده تا وزیر بوده است ما چه کسانی را داشتیم. آویزان بودیم به دولت مرکزی. ولی این فرزند تالشی تو هیچ سازمان و وزارتخانه ای نیست که رابطه بسیار مناسب و درست و حسنه ای نداشته باشد.

بنده بعنوان یک متخصص اقتصادی، بعنوان کسی که  از قدرت چانه زنی بعلت تخصصم برخوردارم می توانم به شما  قول دهم تریبون ۳۶ سال خاموش تالش را به همت  جوانان شما و با اعتماد شما روشن کنم. نیازمند همت شما هستم.  من اگر چنانچه  کارهای کوچکی برای این  مردم انجام داده ام، اگر چنانچه حرکت های  کوچکی از منابع شخصی  خودم برای این مردم  انجام دادم  معامله من با خدا بوده است، هیچ کس هیچ دینی به من ندارد. آن چیز که بدردتان می خورد  تخصص اقتصادی و برنامه های  اقتصادی من است. الان  دنبال قدرت سیاسی ام. الان  دنبال آن هستم که شما مردم در هفتم اسفند ماه  قدرت سیاسی خودتان را به من تنفیذ کنید  تا با قدرت سیاسی که  شما به من تنفیذ  می کنید درهای بسته توسعه تالش  را باز کنم. توسعه تالش نیازمند همت شماست. توسعه تالش  نیازمند وحدت شماست.  توسعه تالش را شماها باید ایجاد کنید. تغییر را در تالش شماها باید ایجاد کنید.  شما ها هستید که آینده خودتان را رقم می زنید.

  این قلم ۳ سال و ۳۶۴ روز در دست مدیران است و یک روز در دستان شما. یک دقیقه. این یک دقیقه تصمیم درستی بگیرید. قطعا افسوس چهار سال آینده را نخواهید خورد. من نمی گویم آن تصمیم درست من هستم  هرکس که فکر می کنید می تواند باری از روی دوشتان بردارد  آن تصمیم درست شماست.

انتهای پیام/