به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال، محمدسعید ابراهیمی فعال دانشجویی دانشگاه فردوسی مشهد ضمن یادداشتی نوشت:

تقابل آشکار پرزیدنت روحانی با اظهارات و منویات امام خامنه ای مبنی بر نفی آموزش انحصاری زبان انگلیسی در مدارس و استدلال های ضعیف ایشان برای مواجهه با بیانات معظم له هر چند واکنش منفی خیل عظیمی از آحاد امت ولایتمدار را در پی داشته است اما بنده بر این باورم که از این اقدام جناب پرزیدنت می بایست استقبال نمود.
امت حزب الله باید خرسند باشند که زین پس مسئولین اجرایی با زبان تزویر با آنان سخن نمی گویند؛ دیگر بار مسئولین علیرغم بکار بردن عباراتی از قبیل «منویات معظم له و…» سیاست هایی متضاد با این فرمایشات را اعمال نمی کنند بلکه آن نقاب را فرو انداخته، با صراحت اعلام می دارند که در پارادایم فکریشان مفاهیم مطمح نظر زعیم حکیم انقلاب جایگاهی ندارد.

این دست اقوال و افعال هر چند زیبنده نیست لیکن بدان سبب که مبیّن ماهیت حقیقی برخی چهره هاست و تاثیر معتنابهی در تنویر افکار عمومی دارد آن را به فال نیک می گیریم؛ چه، ایشان بار سنگینی را از دوش ما برداشتند و آنچه را که اثبات آن متوقف بر ساعت ها سخنرانی و نگارش صدها کتاب و مقاله بود خود، بالصراحه متذکر شدند.

ایشان همچنین پای را از این نیز فراتر گذارده، همه مکنونات قلبی خود را که شاید عمری در نهان خانه دل، مکتوم نموده بودند در یک جمله که نمایانگر دال مرکزی تفکر ایشان است خلاصه نمود که:”اسلام انقلابی نمی خواهیم”

آنچه در بادی نوشتار شرح آن رفت شمه ای بود از “چیستی” رفتارهای جناب پرزیدنت.

اینک اما برآنیم تا به چرایی این امر بپردازیم.
همگان می دانیم که دکتر روحانی به عنوان یک چهره راست سنتی، از همان ابتدا نیز گزینه مدنظر اصلاح طلبان نبود و سوابق او، خاصه مواضع کوبنده‌ی وی در محکومیت اغتشاشات تیر ماه ۷۸، نیز مزید بر این علت بود لیکن جریان اصلاحات وی را مناسب ترین گزینه برای “دوره‌ی گذار” می دانستند و به تعبیری دولت وی را “رحم اجاره ای اصلاحات” می دانستند.

از دیگر سوی، دولت تدبیر! در این بازه‌ی زمانی سه ساله نتوانسته است اعتدال مورد نظر خود را در کنار اصولگرایی و اصلاح طلبی به یک “گفتمان رایج” تبدیل نماید و این بدان معناست که طیف حامی دولت در انتخابات پیش روی، فاقد پایگاه اجتماعی مکفی بوده و از این رو نیازمند تمسک مجدد به اصلاح طلان است بدان امید که با تجمیع سبد آرای خود، مجددا به یک “پیروزی ناپلئونی” در انتخابات ۹۶ دست یابد.

از دیگر سوی، رویکرد کج دار و مریز دولت روحانی تا کنون، اصلاح طلبان را مصمم تر به اجرای پروژه‌ی “عبور از روحانی” نموده است.

از مجموع عوامل فوق مستنبط می شود که سوق یافتن جناب پرزیدنت به این سمت و سوی از این جهت است که این پالس را به اردوگاه اصلاحات صادر نماید که در صورت حضور مجدد در قامت یک رئیس جمهور، پتانسیل آن را دارد که “رادیکالیسم مد نظر این جریان را محقق سازد.

در پایان لازم می آید به عنوان یک شهروند مسلمان که دورویی را امری مذموم می دانم از جناب پرزیدنت به سبب آنکه به روند سابق خویش خاتمه داده، به جای پنهان شدن تصنعی در پس رهبری معظم انقلاب، صراحتا مکنونات قلبی خود را هویدا ابراز می دارند، سپاسگزاری نموده و با زبان مورد علاقه جناب پرزیدنت به ایشان اعلام می دارم:

Thanks Honey

انتهای پیام/