به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال، سید یوسف مرادی درباره ی تعطیلی کارخانه ی ارج نوشت:

سال ٥٣ كه پدر و مادرم ازدواج كردند، زندگي ساده شان را با يك تلويزيون چهارده اينچ گلداستار و يك تخته فرش و يك راديو ضبط كرون و يك يخچال ١٠ فوت ارج شروع كردند.
اولين كلمه اي كه من در زندگي ام توانستم خارج از كتاب فارسي ام بخوانم همين ارج بود. كلمه اي كه روي درب يخچال سبز رنگ مان درج شده بود.
پنج سال بعد از اينكه مرحوم پدرم از دنيا رفت، يخچال ارج مان را فروختيم، تا يك يخچال جديد بخريم، اما هيچ يخچالي براي ما آن يخچال ارج خودمان نشد كه نشد، اين روزها كسي باور نمي كند، روزي كه عبدالرحيم يخچال مان را با خودش برد، براي يخچال ارجي كه يادگار پدرمان بود گريه كرديم…
بعدها كه بزرگ شدم و ازدواج كردم و خواستم يك كولر آبي بخرم، بهترين كولر بازار، كولر ارج بود، با همان مارك قديمي و نوستالژيك. از همان ها كه پدرم يكي شان را براي خواهرش در اواسط دهه پنجاه خريده بود و هنوز هم تابستانها بي صدا و گلايه كار مي كند.
اين روزها در ميان اخبار متفاوت و البته تلخي كه هر روز با بيدار شدن از خواب مي شنويم، خبر مرگ كارخانه ارج بيشتر از همه، من را، كه با اين نام بزرگ شده ام، تحت تاثير قرار داد.
اين روزها، نه چرخ سانتريفيوژها مي چرخد، نه چرخ كارخانه ها، تنها چيزي كه هر روز و هر روز مي چرخد، انتشار اخبار تلخي است كه ذره ذره، كام يك ملت را تلخ مي كند.
كاش صدرالدين حاج مير ملك، كارگر ساده  و شرافتمند كارخانه ارج، كه خودش را در آن چهارشنبه ي اواسط آبان سال ٥٨، در اعتراض به سياست هاي خصمانه آمريكا عليه ملت ايران، در مقابل لانه جاسوسي، با بنزين به آتش كشيد، زنده مي ماند تا خودش را، به خاطر استيلاي كالاهاي قاچاق و بي توجهي به كالاي ايراني بار ديگر، به آتش بكشد، تا شايد آقايان از خواب بيدار شوند.
با مرگ ارج، ايران، فقط يك كارخانه را از دست نداد، يكي از نمادهاي سرافرازش را از دست داد…چرخ هاي ارج ديگر نمي چرخد…

انتهای پیام/