پراز شورم ، پر از شوقم ، پر از شعر
پر از دردم ، پر از دیوارم امشب
به عشقت تا سحر شب زنده دارم
وبا تو درد دلها دارم امشب

تو آن ارباب خوب و مهربانی
که امشب بنده اش را کرده دعوت
چه بزمی می شود این بزم امشب
سکوت و خلوت و ارباب و رعیت!

خوش آن بنده که اربابش تو هستی
خوش آن بزمی که مهمانش تو باشی
به درد کهنه ی خود دلخوشم من
خوش آن دردی که درمانش تو باشی

نمی دانم چرا در اوج شادی
همیشه در دلم غم دارم انگار
به من هفت آسمان را هم ببخشند
کسی را باز هم کم دارم انگار

غریبم توی این دنیای بی رحم
بغیر از تو ندارم آشنایی
غلام حلقه درگوشت  ندارد
بغیر از خانه ی ارباب جایی

همیشه در گلویم بغض دارم
برایم از سفر شادی بیاور
رهایم کن از این زندان نفسم
برایم قدری آزادی بیاور

ببار از لطف بر این خشکسالی
کویری تشنه ی بارانم ای دوست
برایت از ته دل می نویسم
برایت تالشی می خوانم ای دوست

تو نور رحمتی،نور امیدی
تو بارانی ولی من جنس سنگم
تو هستی ،نقص از چشمان من بود
نمی بینم تو را ، من کور رنگم

به من آموخت سوز این زمستان
بمانم چشم در راه بهارت
و میراث من از اجدادم این بود…
شمار جمعه های انتظارت

نمی دانم قیامت با چه رویی
نگاه من بیفتد در نگاهت
اگر حتی به چشم من نیایی
دوباره چشم می دوزم به راهت

…که شاید مادر پیر شهیدی…
تو را مثل گلی بوییده باشد
و شاید سنگفرش شهر ما هم
کف پای تو را بوسیده باشد

گدایی ناتوان هستم که امشب
به حکم عجز می کوبم درت را
دعایم استجابت شد به یک آن
همینکه بردم اسم مادرت را

شبیه کوفیان بی مروت
هزاران بار با تو عهد بستم
هزاران بار در یادت نبودم
هزاران بار قلبت را شکستم

همیشه از خدا می خواهم این را…
تمام عمر باشم در امانت
اگر در جمع یارانت نبودم…
نباشم لابلای دشمنانت!

سجاد رحمانی – ماسال

انتهای پیام /