نماهنگی از تلویزیون پخش می‌شود این روزها که مضمون محوری‌اش، این فرمایش مشهور حسینِ شهید(ع) است: «من برای اصلاح امت جدم و امر به معروف و نهی از منکر و… قیام کردم…»
صحنه‌هایی که برای تصویرسازی از این کلامِ سیدالشهدا در نماهنگ می‌بینیم، از این قبیل‌اند: کمک به پیرزن در حمل وسایل، جلوگیری از اسراف آب، محبت به دیگران و…
تدوین موازی این صحنه‌ها با خطاطی فرمایش امام حسین(ع) مشخصاً به مخاطب می‌گوید که اصلاح امت و امر بمعروف و نهی از منکر یعنی اینکه دست پیرزنی را بگیری و در مصرف آب صرفه‌جویی بکنی و...
در اینکه این کارها «خوب»اند شکی نیست. اما فروکاستنِ هدف قیامی به آن بزرگی به این امور، آن هم در فضایی نوجوانانه، پیام وحشتناکی دارد.
از چنین اصلاح‌گری بی‌آزاری، کیست که برنجد و بگریزد و در برابرش صف بکشد؟! کدام مالِ‌مردم‌خور؟ کدام زالوصفت؟ کدام مستکبر و شاه‌صفت؟
اساساً برای القا و انتقال چنین مفاهیمی، چه نیازی به عاشورا؟ این آداب را که جنابِ زرتشت، پیشتر و به احسن وجه بیان کرده… اگر در لبیک به حسین، صادقیم، آنی را از او یاد بگیریم که دیگران یادمان نمی‌دهند.
