به گزارش ماسال نیوز به نقل از فردا؛ اغتشاشات اخیر را با یک متغیر کلیدی تحلیل کنید؛ “صراحت”. گوئی این اغتشاشات از روزهای آخر فتنه ۸۸ آغاز شده است. چرا؟

روزهای آخر فتنه ۸۸ همه چیز صریح و آشکار بود. غبارها نشسته بود و دیگر نام فتنه بر آن نمی نشست. فتنه امتزاج حق و باطل بود اما در روزهای آخر فتنه، “صحنه رویارویی” شفاف و صریح شده بود.

این روزها گوئی از پایان فتنه ۸۸ شروع شده است. همه چیز روشن است. شعار علیه اصل نظام می دهند و مشت شان را برای برگشت شاه گره می کنند. نخل عاشورا را همان روزهای اول آتش می زنند. حسینیه درکه را هم با همین عصیان به آتش می کشند. پرچم جمهوری اسلامی را جلوی چشم همه اتش می زنند و عکس امام و رهبری را پائین می کشند و حتا به عکس حاج قاسم هم رحم نمی کنند. اینها کمترین جنایت شان آدم کشی است. کشته ها تا امروز، از مرز ۲۰ نفر گذشته است…

همه این حرفها مقدمه است برای یک حرف؛

اغتشاشات اخیر یک نشانه است؛ نشان چی؟ نشانه رشد جامعه دینی. آشوب های امروز بیانگر رشد کیفی و ایمانی انقلاب اسلامی است. کسانی که نمی دانند انقلاب را چطور تحلیل کنند و با یک خبرناگوار و چند خبر تلخ از انقلاب ناامید می شوند، این روزها باید توجه شان به رشد شاخص های اصلی انقلاب باشد. جامعه مردم سالار، یعنی جامعه ای که بصیرت مردم و فهم شان از سرنوشت شان، در آن رشد می کند.

جامعه ای که رشد ایمانی کند و بصیرتش فزونی یابد، دشمنش صریح تر می شود و نقاب نفاقش خواهد افتاد. نفاق روز به روز تضعیف می شود و کفر خود را بیشتر نشان می دهد. بین “بصیرت مردم” و “نفاق ورزی دشمن” رابطه معکوس برقرار است.

“این عمار” در فتنه ۸۸ برای چه بود؟ برای این بود که خواص تلاش کنند، گرد و غبارها بنشیند و حق و باطل از هم جدا شود و نفاق علنی شود. اصلن فتنه یعنی همین. رهبری انقلاب ماهها روشنگری کردند تا باطنِ باطل، حقیقتش را نشان داد. ۹ دی نیز نتیجه عیان شدن باطل بود.

اما امروز دشمنی ها علنی است و کفر نفاق نمایان شده است. و این یعنی مردم ما رشد کرده اند. نتیجه این رشد درونی و بصیرت و آگاهی ملی، این شده است که حتا اصلاح طلب و اصولگرا نیز روی اصول مشترک به ائتلاف رسیدند. این همان دوقطبی انقلاب-ضدانقلابی است که رهبری بارها بدان اشاره داشتند.

حالا این جمله رهبری دقیقتر فهم می شود وقتی فرمودند: فتنه‌گر و دشمن همیشه هست؛ امروز یک دشمن است، فردا یک دشمن دیگر است، پس‌فردا یک کس دیگر است، یک جور دیگر است. یک ملت وقتی بیدار بود، آگاه بود، عازم بود، ایمان خودش را حفظ کرد، زنده بود، رویش داشت، با همه‌ی این معارضه‌ها با آسانی که روزبه‌روز آسانتر هم خواهد شد، ایستادگی می‌کند، دست و پنجه نرم میکند، بر همه‌ی این معارضه‌ها هم فائق می‌آید.