مقداد داداشی – یکی از وظایف مهم ما در هر زمان محبت و دوستی با اهل بیت پیامبر (صلوات الله علیهم اجمعین) است. در دوران غیبتِ واپسین پیشوا، به سبب پنهان زیستن امام ممکن است عواملی انسان را از این وظیفه مهم دور سازد، از این رو در روایات سفارش شده که بر محبت با این ذوات مقدس پایدار باشیم.
فلذا از رسول خدا نقل شده که فرمودند: «…من احب أن یلقی الله عزّ و جل و قد کمل ایمانه و حسن اسلامه فلیتوال الحجة بن الحسن المنتظر صلوات الله علیه و علی آبائه»
یعنی: «هر فردی دوست دارد خداوند را ملاقات کند در حالی که ایمانش کامل و اسلامش نیکوست، پس نسبت به حجت بن‌الحسن منتظر دوستی بورزد».
اما به راستی چقدر در دوستی با ایشان صادق هستیم؟ کدام فرد است که کسی را دوست بدارد، ولی بر خلاف مصالح و منافع دوستش اقدام کند؟ دوستی وقتی ارزشمند است که همراه با عمل باشد، از این رو خداوند متعال به پیامبر دستور می دهد که به مردم بگو: «ان کنتم تحبّون الله فاتبعونی یحببکم الله»
یعنی: «اگر [واقعا] خدا را دوست دارید، از من [که فرستاده او هستم] پیروی کنید تا خدا هم شما را دوست بدارد».
آری محبت واقعی اینگونه است، محبتی فراتر از زبان.
