يک ديدگاه

1. لیثی حبیبی - م. تلنگر گفت:

   آذر ۲۳, ۱۳۹۸ در ۱۱:۲۳ ق.ظ

   واژه ی من در آوردی “طوالش” یادگار افرادی کم سواد است که از این “شاهکار ها” زیاد دارند. ولی در قرن بیست و یک پیروی کردن از آن افراد کم سواد قدیم، بسیار پرسش بر انگیز است. طوالش واژه ای ست مثل اَکراد، ولی هیچ کردی نمی گوید ما اکراد، زیرا می داند که یواشکی در آن کوچک کردن و توهین خوابیده. هیچ افغانستانی ای نمی گوید ما افاغنه. چنانکه هیچ فارسی نمی گوید ما فوارس. هیچ تاتی نمی گوید ما تواتت؛ فقط در تالش کتَه هَر و اشتن سر است که اینگونه “ابتکارات” فراوان دیده می شود. همین توهین در افغانستان به خلق هزاره شده بود و به آن ها “هزاره جات” می گفتند. ولی مردم افغانستان مردمی با دقت می باشند. چند سال پیش آن واژه ی توهین آمیز را در خارج از میهن به بررسی نشستم، و بعد از آن حتی یک مورد ندیدم، یک افغانستانی به خلق شریف هزاره بگوید “هزاره جات”. نوشتار من انشا نیست؛ با گواه سخن می گویم. تقریبن هر روز اخبار افغانستان را مانند اخبار میهن ما، دنبال می کنم. افغانستان را دوست دارم و اولین رمان شعر در نثر فارسی نیز به وسیله ی این خدمتگزار کوچک فرهنگی، در باب افغانستان نوشته شده. آن داستان بلند در زمان نادرخان در استان فراه آغاز می شود و در زمانی دیگر پایان می یابد.
   به این موضوع(طوالش) باید همه جانبه پرداخته شود. پس دیرتر در وبگاهِ «وشتن واژه ها» در مقاله ای بدان می پردازم؛ زیرا بخش بزرگی از افرادی که این نوع واژه های مشکوک و من در آوردی را بکار می برند، گناهی ندارند، زیرا از بعضی بالا دستی ها پیروی می کنند، به خیال اینکه “کار” آن بالادستی ها درست است؛ که نیست. و آن بالادستی ها نیز بر سه دسته اند که در همان بررسی بدان ها نیز می پردازم.
   کوتاه: بیایید مصرف کننده ی پِرت دیگران نباشیم؛ در این “کار” هیچ هنری نیست؛ ناهوشیاری و بی دقتی اما در این موارد به وضوح دیده می شود.

   پاسخ