2 ديدگاه

1. لیثی حبیبی - م. تلنگر گفت:

   اردیبهشت ۳, ۱۴۰۲ در ۷:۳۶ ب.ظ

   این بازی یا آوین(آیین = نمایش) براستی زیبا* و نشاط آور است. بخاطر تر بودن تن بازیکن، خستگی بازی در خشکی را ندارد؛ و هم بیشک صحنه های طنز آلود فراوان خواهد داشت.

   مبتکر این بازی و هم نام گذار آن براستی انسانی ژرف اندیش بوده.

   البته آن نام یک اِشکال کوچکی دارد، که توپ را با خود ندارد. در نتیجه برای اینکه توپ «فوت بال»، در این نامگذاری بسیار نیک حذف نشود، خوب است، فوتچل، فوتبچل شود. البته می توان در بیان همان فوتچل را بکار برد. ولی در نوشتار و سند رسمی بگذار نامی کامل باشد. در این صورت آن نام از پا + مخفف توپ + چل، تشکیل می شود.
   به هر حال زیباست؛ لذت بردم.

   * شاید کسی بپرسد: تن گِل آلود چگونه می تواند زیبا باشد؟!
   من به معنی ریشه ای واژه ی بسیار کهن تالشی زیبا = ژیوا = نسیم یا سلاّمَه ی زندگی بخش، نظر داشتم.
   زی = ژی = زندگی؛ گَلاوَز شده از بُندارِ ژیِن = زندگی کردن، زیستن.
   مثال: بژی ایران! زنده باد ایران!

   با و وا(تالشی) = باد. مثال: باکو = واکو = آنجا که باد می کوبَد؛ جایی که باد شدید دارد.

   پاسخ
2. لیثی حبیبی - م. تلنگر گفت:

   اردیبهشت ۳, ۱۴۰۲ در ۸:۰۱ ب.ظ

   در منگفتی که ارسال کردم و هنوز منتشر نشده؛ آنجا «آیین» را «نمایش» معنی کردم.

   در این باب پیشتر در وبگاهِ «جهان زبان» مفصل نوشته ام؛ کوتاه باز تکرار می کنم.

   آیین واژه ای دِگر شده است. اصل آن آوین(تالشی) یا آدوین(پهلوی) است.
   آوین گَلاوَز شده(مشتق شده) از بندار فرعی آویندِن(نشان دادن) است؛ که بُندار اصلی آن ویندِن(دیدن) می باشد.
   هر بُندار اصلی در زبان مادر و شگرف تالشی دارای پنج بُندار فرعی است.
   مثال: وَشتِن(بُندار یا مصدر اصلی)
   و پنج بندار فرعی آن: پِوَشتِن، ویوَشتِن، آوَشتِن، دَوَشتِن، جیوَشتِن.
   در تفسیر آن کهن شعر ایرانی(آهوی کوهی) در این باب بسیار مفصل نوشته ام، که تکرار نمی کنم.

   پس آیین(دِگر شده، تغییر کرده) = آوین = نمایش.
   مثال: تآتر یک آوین یا نمایش است.
   آوین = آنچه نشان داده می شود. پس فوتبال یا فوتچل یا فوتبچل نیز می تواند یک آوین باشد.

   پاسخ