اجرا نکردن قانون، بهتر از اجرای سلیقه‌ای و تبعیض‌آمیز آنست. علاوه بر این اگر اجرای قانون از دانه درشت‌ها آغاز نشود گاه ضرر و زیان اجرای آن، بیشتر از عدم اجرای آن است. شاید منطق سخنان دو سال پیش رهبر انقلاب درباره مبارزه با قاچاق کالا، همین باشد. آنجا که فرمود:
« ما تا حالا در مبارزه با قاچاق خیلی جدی عمل نکرده‌ایم… مراد من از قاچاق، فلان #کوله‌بَرِ ضعیفِ بلوچستانی نیست که می رود آن‌طرف یک چیزی را برمی دارد روی کول خودش می‌آورد این‌طرف؛ اینها که چیزی نیست، اینها اهمیتی ندارد؛ با آنها مبارزه هم نشود اشکالی ندارد…
من #قاچاق‌های_سازمان‌یافته بزرگ را می‌گویم» (اردیبهشت ۱۳۹۵)
اکنون مردم می‌پرسند: در مبارزه با دست‌اندازان به منابع طبیعی، اولویت با کدام است؟؟!
آیا اولویت، برخورد با آن جوان بیکار است که از سرِ ناچاری و برای کسب یک لقمه نان حلال، دکه‌ای چوبی یا سرپناهی از جنس نایلون، در کنار گوشه جاده ییلاق، بنا کرده است؟؟
یا اولویت، باید برخورد با فلان مسوول یا بهمان سرمایه‌دار برخوردار از پارتی باشد که برخلاف همه قوانین، آشکارا اقدام به تصرف منابع طبیعی و احداث کلبه تفریحی (بخوانید یک دستگاه منزل) در دل طبیعت نموده است؟؟
غرض از نگارش این چندخط، مخالفت با قانون نیست، هدف این است که بگوییم آقایان مسوول اگر نمیدانید بدانید که؛
اگر برخورد با قانون‌شکنان را از دانه‌درشت‌ها آغاز کرده بودید کمتر کسی اکنون به تخریب دکه‌های بین‌راهی معترض می‌شد.
اکنون هم دیر نیست، اگر صداقت دارید یقه دانه‌درشت‌ها را هم بگیرید، بسم الله…
کوروش رستمی
