يک ديدگاه

1. لیثی حبیبی - م. تلنگر گفت:

   فروردین ۲۶, ۱۳۹۹ در ۳:۳۹ ق.ظ

   نکته ای مهم در باب آیین نوشتن ایرانیان

   قبل از اینکه نظرم را بنویسم، بگذار از آخرین پست «جهان زبان و واژه شکافی» فرازی مهم را اینجا ذکر کنم: «اگر گاه موضوعاتی را مطرح کرده، پی می گیرم، بدین خاطر است که باید مطرح شوند و صادقانه به آن ها اندیشیده شود تا گمراهی را پیشه ی خود نسازیم. به دام مزدوران ضد ایرانی و خرابکاران حقه باز سودجو نیفتیم. این تذکر برای خود من نیز هست. همه ی ما باید به هوشیاری سلام بگوییم و هم توان یقه ی خود گرفتن را بیاموزیم. این هنری بزرگ است که آسان بدست نیاید. برای بدست آوردن آن، تمرین بسیار می باید؛ زیرا گاه جنگ با خود از جنگیدن با توپ و تفنگ دشوارتر است؛ و او که این داند، یعنی عمیقن به آن آگاه می باشد، بیشک سَر است. زیرا این به ظاهر ساده، امری بسیار بغرنج بوده، و پیروزی در این جنگ عادلانه و بزرگ، کاری ست کارستان و هر کس را آن توان نیست.
   با توجه به این مقدمه، بیان بعضی انتقادات از سوی من، هم بسیار لازم و هم کمال دوستی است، البته گر نیک دریافت شود.»

   و اما اصل سخن. Ka = کَه = خانه، را نمی توان کَ نوشت. یادمان باشد که گذاشتن فتحه، کسره و … برای این است که کلمه به درستی خوانده شود. یعنی اِعراب در زبان های ایرانی، جزء جاوید کلمه نمی تواند باشد. به همین خاطر من زواَ = پسر(که زیبا و کوتاه ست)، را اخیرن تصمیم گرفتم، زوعه، یعنی با ع تالشی بنویسم. همان عین تالشی که مع، تع، چع، کع، پع، بشع، مَشع، دَشع، ویشع و … با آن نوشته می شود. ما کلمه ی یک حرفی در فارسی و تالشی و کلن زبان های ایرانی نداریم. آنچه کلمه به a و e ختم می شود، به های غیر ملفوظ بدل می گردد. یعنی Ka = خانه، کَه، نوشته می شود. و Ke = نمدار = زیرفون وحشی، کِه.
   این قاعده را اگر رعایت نکنیم، امکان ندارد ما در آینده بتوانیم حروف ثابت خود را داشته باشیم. دوستان فراموش نکنند که گذاشتن اِعراب برای درست خواندن است. پس کلمه باید طوری نوشته شود، که اگر اِعراب را حذف کردیم، ناقص به نظر نیاید. تو اگر بخواهی کَه = خانه، را کَ، بنویسی. بعد از برداشتن فتحه، خواننده نمی داند که آن یک حرف(ک) چگونه باید خوانده شود. ما کلمه ی یک حرفی نداریم. در غیر این صورت مردم تهران باید «دَرَه کَه»(محله ای در تهران) = تک خانه ای که در دل دره واقع شده، را دره کَ، بنویسند، که شدنی نیست. زیرا بعد از برداشتن فتحه، دیگر بدرستی قابل خواندن نیست.
   کوتاه: تمامی کلماتی که به a و e ختم می شوند، در آیین نوشتن ایرانیان، به «ها»ی غیر ملفوظ بدل می گردند. در غیر این صورت تو باید تا ابد گرفتار فتحه و کسره باشی؛ که کاری ست بیهوده و غیر منطقی. شکل کلمه باید طوری باشد که اگر اِعراب را برداشتی باز کلمه ای کامل دیده شود. و قابل خواندن باشد. حال بیایید اِعراب را از کَ و کِ، برداریم؛ می شود ک و ک!(دو تا حرف ک) و این “کاری” بیهوده است و پذیرفتنی نیست.

   پاسخ